Greinin hvarf

Ég var búin að skrifa langa grein um fréttir gærdagsins úr Kópavogi. Ýtti síðan á einhvern takka og greinin þurrkaðist út. Held að bláa höndin hafi haft frumkvæði að þessum brjálæðislegu ofsóknum og ég neyðist til þess að hætta við að skrifa greinina.

Kjarninn í henni var þó þessi:

„Gunnar víkur að kröfu Framsóknarflokksins“ (sagt í fréttum Stöðvar 2 í gærkvöldi - og reyndar víðar).

Þetta er allt Samfylkingunni að kenna (er kjarninn í orðum Gunnars).

Já, sææææælllll!

Annars bendi ég á "Fréttaskýringu Jennýar Önnu um bæjarstjórnarpólitík í Kópavogi!"

Hvenær axla menn ábyrgð og hvenær axla menn ekki ábyrgð

Í kvöldfréttum RUV kom fram að Gunnar ætli sér í veikindaleyfi og víkja sem bæjarstjóri en sitja áfram sem bæjarfulltrúi. Er þetta lausnin sem Ómar kynnti hjá framsóknarmönnum og honum var falið að vinna eftir? Gunnar verður áfram bæjarstjóri að nafninu til og einhver hirðsveina hans leysir hann af í daglegu amstri meðan hann jafnar sig af fyrirfram ákveðnum veikindum, en hann mun vera á leið í hnéaðgerð. Sætta framsóknarmenn sig virkilega við þetta?

Er það afsögn þegar menn fara í veikindaleyfi? Mér finnst ábyrgðin sem þeir kumpánar axla er lítil sem engin. Hvað finnst þér?

 

Kópavogur - bærinn minn (framhald)

Um miðjan febrúar skrifaði ég nokkrar færslur hér á bloggið mitt um upplifun mína af því að vera kjörinn varabæjarfulltrúi í Kópavogi. Ástæðan fyrir þessum skrifum var sú að mér þykir undurvænt um bæinn minn og fann hjá mér þörf til að segja frá því hvernig stjórnunarstíllinn er meðal meirihlutaflokkanna í Kópavogi.

Frá því í febrúar hefur margt gerst og hefur væntanlega ekki farið framhjá neinum að bæjarstjórinn í Kópavogi hefur átt í vök að verjast undanfarið vegna viðskipta við fyrirtæki dóttur hans, Frjálsa miðlun, undanfarin ár. Fjölmiðlar hafa verið uppfullir af fréttum af málinu og ég held að fjölmiðlafulltrúi Kópavogsbæjar hafi skrifað grein í Morgunblaðið í morgun í nafni bæjarstjórans þar sem reynt er að verja þær ávirðingar sem fram koma í hans garð í endurskoðunarskýrslu Deloitte vegna viðskiptanna við Frjálsa miðlun. Svo virðist sem varnarræðan falli að þessu sinni í grýttan jarðveg, enda er þolinmæði þjóðarinnar gagnvart spillingu, einkavinavæðingu og öðru slíku löngu brostin.

Í vörn sinni hefur bæjarstjóranum orðið tíðrætt um að Kópavogsbær hafi samþykkt siðareglur fyrst allra sveitarfélaga á Íslandi. Ef einhversstaðar var þörf á siðareglum í sveitarfélögum á Íslandi þá var það í Kópavogi, siðareglurnar voru því settar hér af brýnni nauðsyn. En í tilefni af umræðum bæjarstjórans um siðareglurnar er vert að rifja upp það sem ég skrifaði í febrúar um tilurð þessara siðareglna.

Nýjasta dæmið um þvingunarstarfsemi bæjarstjórans eru siðareglur sem samkomulag var um að taka upp innan stjórnkerfis Kópavogsbæjar. Var það skoðun bæjarfulltrúa minnihlutaflokkanna að samkomulag væri um að siðareglurnar væru unnar í samvinnu allra flokka. En á síðasta bæjarstjórnarfundi ber svo við að bæjarstjóri leggur siðareglurnar fram til fyrri umræðu, án þess að bera frumdrög þeirra undir minnihlutann. Og ekki nóg með það, hann ætlaðist til þess að reglurnar yrðu samþykktar til síðari umræðu án mikilla athugasemda af hálfu minnihlutans. Við slíkt var að sjálfsögðu ekki unað af okkar hálfu en í þessu máli eins og svo mörgum öðrum var meirihlutavaldi beitt í þeim tilgangi einum að aðeins ein skoðun sé markæk, þannig var lýðræðið borið ofurliði og raddir okkar hafa mátt sín lítils.

Það er því hjákátlegt að heyra bæjarstjórann hreykja sér af siðareglunum nú þegar hann sjálfur er uppvís að afar misjöfnum viðskiptaháttum um langt árabil.

Fyrst ég er byrjuð þá get ég ekki hætt án þess að minnast ögn á manninn sem ber ábyrgð á meirihlutanum í Kópavogi, fulltrúa Framsóknarflokks, formann bæjarráðs. Drengurinn sá háði á sínum tíma hatramma baráttu við þá nýjan frambjóðanda í flokknum, Samúel Örn Erlingsson. Samúel virtist eiga góða möguleika á að ná langt í framboðinu, jafnvel markmiði sínu sem var 1. sætið á lista flokksins fyrir bæjarstjórnarkosningarnar 2006. Ég var stödd á heimili Samúels þegar talning í prófkjörinu fór fram. Lengi vel munaði afar mjóu á milli þeirra félaga en Ómar hafði nauman sigur þegar upp var staðið.

Fljótlega eftir prófkjörið kvisuðust út fréttir um að ekki hafi allt verið sem sýndist í prófkjöri þeirra framsóknarmanna. Orðrómur um fjölda sjálfstæðismanna sem mættu á kjörstað var sterkur, sem og um „óeðlilega“ framkomu háttsettra starfsmanna bæjarins sem eiga að hafa smalað bæjarstarfsmönnum í prófkjörið. Þótti víst að þar hafi verðandi formaður bæjarráðs beitt áhrifum sínum sem bæjarfulltrúi og starfsmaður bæjarins til hins ýtrasta auk þess sem orðrómur var uppi um að bæjarstjórinn hvetti sitt fólk til þess að styðja við Ómar í prófkjörinu. Það er ekkert ólöglegt við þessi meintu afskipti bæjarstjórans og starfsmanna bæjarins að prófkjöri framsóknarmanna. Prófkjörið var opið og öllum frjálst að taka þátt en það er ljóst að aðstöðumunur milli frambjóðenda í 1. sætið var afar mikill.  Það má einnig spyrja sig af hverju efsti maður á lista Sjálfstæðisflokksins hafi beitt sér með þeim hætti sem orðrómur er uppi um að hann hafi gert í prófkjöri Framsóknarflokksins.

Miðað við framansagt er ljóst að formaður bæjarráðs á bæjarstjóranum skuld að gjalda og nú er spurningin þessi, mun Ómar gjalda Gunnari greiðann eða mun hann standa vörð um heiður, æru og sóma Kópavogsbæjar.

(ögn leiðrétt/lagfært í dag 12. júní)

Þakklát fyrir vináttu

Í kvöld hittumst við nokkrar vinkonur úr MK - einu sinni sem oftar - en frá því árið 1983 höfum við verið saman í "saumaklúbb". Auðvitað var um margt að spjalla og margt að ræða, þjóðfélagsástandið, fjölskyldurnar og allt annað sem engu máli skiptir.

Í kvöld gerði ég mér endanlega grein fyrir því að vinátta sem hefur haldist stöðug í svona langan tíma er vináttan sem skiptir öllu máli. Auðvitað eignast maður marga aðra vini í gegnum vinnu og áhugamál en þessi vinátta sem myndast á mótunarárum manns sjálfs skiptir, þegar upp er staðið, einhvern vegin meira máli en öll önnur vinátta.

Fyrir þetta er ég óendanlega þakklát. Knús á alla vini mína!

Siðferði hefur sjaldan skipt meira máli en einmitt nú

Sumarið er ekki beint bloggtími. Útivera, fótbolti og samvistir við fjölskyldu og vini á betur við heldur en innitíð með tölvuskjá í andlitinu. Það breytir þó ekki því að bloggtími gefst öðru hvoru og af nógu er að taka nú þegar íslensk þjóð er að ganga í gegnum einhverja erfiðustu tíma sem við höfum horfst í augu við hin síðari ár.

Stjórnmálamenn eru við það að falla í flokk óvinsælustu starfsstétta sem fyrir finnast. Þeirra bíða  ákvarðanir sem munu kalla á mikið mótmæti. Ég tel það harla ólíklegt að þessi ríkisstjórn sem nú situr, og ég er ákaflega ánægð með, muni sitja út allt kjörtímabilið. Mér þykir það miður, en ástandið í þjóðfélaginu og staða efnahagsmála á lands- og heimsvísu verður ríkisstjórninni ekki til framdráttar.

En mótlæti herðir menn og sýnir hvað í þeim býr. Það er ekki vandi að stjórna í samfélagi þar sem vindurinn er stöðugt í bakið og aldrei er á brattann að sækja. Að stjórna þjóð, þar sem mörg ljón eru í veginum og Þrándar búa í hverju húsi er erfitt verkefni og í slíkt verk þarf öfluga stjórnmálamenn. Þá þurfum við fólk með bein í nefinu, réttlátt og sanngjarnt fólk, sem hefur jöfnuð að leiðarljósi. Við þurfum líka fólk sem hugsar um hag þjóðar fram yfir allt annað, ekki síst sinn eigin hag og persónulegan.

Siðferði hefur sjaldan skipt meira máli en einmitt nú. Spilling, svik, undirferli og sjálfbirgingsháttur eru hugtök sem ég vona að séu á hröðu undanhaldi eftir gósentíð síðustu ára. Okkur ber skylda til að afhjúpa þá sem hafa nýtt sér aðstöðu sína, sjálfum sér og sínum til hagsbóta. Okkur ber skylda til að koma í veg fyrir slíkt og standa klár á því að slík háttsemi verði ekki látin standa án afleiðinga.

Framundan eru erfiðir tímar, íslensk þjóð þarf að fá allt uppá borð, við þurfum að heyra sannleikann. Af því tilefni er ágætt að hafa í huga að á skilti einu í útrýmingarbúðunum í Auschwitz segir "Ef við lærum ekki af sögunni, er hætta á að hún endurtaki sig."