Þá var ég líka strákur!

Dótturdóttir Sigrúnar systur minnar, Sigrún Birta sem er bráðum fjögurra ára, átti fallegt gullkorn um daginn. Þá var hún að skoða nýja erfðaprinsinn, sem ég kalla Prins Valiant en hefur verið nefndur Ingimar Örn. Hann er bara tveggja vikna sætur kútur.

Sigrún Birta var stödd í afmæli frænda síns, Úlfars Garps, sem fangaði 3ja ára afmæli. Þangað mætti líka Prins Valiant, Ingimar Örn. Hann lá í fangi móður sinnar og var að fá brjóst þegar Sigrún Birta fer að skoða hann. Þá segir Unnur Ýr, móðir Prins Valíants; „Einu sinni varst þú svona lítil eins og Ingimar Örn!“

„Já, og þá var ég líka strákur!“ svaraði Sigrún Birta um hæl og afar montin af litla frænda sínum og því hvað hún er orðin stór stelpa.

Velkominn til leiks

Í dag skrifaði Knattspyrnusamband Íslands undir tveggja ára samning við nýjan landsliðsþjálfara karla, Ólaf Jóhannesson. Um leið og ég býð hann velkominn til starfa, þá bæti ég því við að ég mun gera miklar og á stundum ósanngjarnar kröfur til hans í þessu nýja starfi. Ég geri þá kröfu til hans að hann nái viðunandi árangri í þeim leikjum sem hann stýrir liðinu. Ég geri þá kröfu að hann láti ætíð stolt hinnar íslensku þjóðar ráða för í vali sínu á leikmönnum og leikaðferðum. Og ég geri þá kröfu til hans að hann nái sátt innan landsliðshópsins, en það þarf hvorki sögusagnir né netmiðla til að sjá að á það hefur skort í síðustu tveimur leikjum.

Með þessu legg ég líka þá kröfur á herðar þeim leikmönnum sem Ólafur mun velja í landsliðið að þeir muni gera sitt besta til að standa undir þeim miklu og á stundum ósanngjörnu kröfum sem til þeirra eru gerðar. Ég geri þá kröfu til þeirra að þeir nái viðunandi árangri í þeim leikjum sem þeir taka að sér að leika fyrir íslenska þjóð. Ég geri þá kröfu til leikmanna að þeir láti ætið stolt hinnar íslensku þjóðar ráða för í leikjum liðsins. Og ég geri þá kröfu til leikmanna að þeir nái sátt innan landsliðshópsins og að þeir myndi eina sterka samstæða íslenska heild þegar þeir leika fyrir íslenska þjóð.

Eyjólfi Sverrissyni þakka ég fyrir gott og fórnfúst starf í þágu íslenskrar þjóðar. Hann hefur mátt starfa undir mikilli pressu frá öllum knattspyrnusérfræðingum á Íslandi og oftar en ekki verið dæmdur á afar ósanngjarnan og á köflum ómerkilegan hátt. Eyjólfur er einn besti drengur sem ég hef kynnst á samleið minni með íslenskri knattspyrnu og ég er þakklát fyrir að hafa átt þess kost að kynnast honum persónulega. Eyjólfur er þannig persóna að hann lætur ætíð stolt hinnar íslensku þjóðar ráða för í leikjum sínum. Fyrir það er hann og mun áfram verða mikils metinn meðal hinnar knattspyrnuunnandi íslensku þjóðar. Þann eiginleika hefðu nokkrir af þeim leikmönnum sem hann valdi til þátttöku í leikjum gjarnan mátt taka sér til fyrirmyndar. Af því varð því miður ekki. Mér dettur ekki til hugar að draga Eyjólf einan til ábyrgðar að því leyti. Það verða leikmenn að eiga við sig sjálfa.

Del Piero kom Juventus yfir í upphafi síðari hálfleiks eftir að hafa eignast barn á mánudaginn

aaahhhahahahaha ... þetta er náttúrulega bara snilld.

http://www.visir.is/article/20071028/IDROTTIR0107/71028017

Tímamótaræða Sigurrósar

Sigurrós Þorgrímsdóttir, forseti bæjarstjórnar Kópavogs, flutti tímamótaræðu á málþingi Jafnréttisnefndar Kópavogs sem haldin var í Gerðarsafni í gær. Málþingið var haldið í tilefni af því að 50 ár eru nú liðin frá því að fyrsta konan á Íslandi varð bæjarstjóri; Hulda Jakobsdóttir í Kópavogi. Yfirskrift málþingsins var Ég þori get og vil! en orð Huldu sjálfrar Ég get gert allt sem karlmenn geta gert – og flest betur voru flestum þeirra sem tóku til máls innblástur í erindum sínum.

Eftir að Gunnar Birgisson, bæjarstjóri Kópavogs, hafði sett málþingið og þau Hulda Dóra Styrmisdóttir, Auður Styrkásdóttir og Halldór Halldórsson flutt erindi í tilefni af þessum tímamótum komu nokkrar málsmetandi sveitarstjórnarkonur í pallborð þar sem þær töluðu af miklum innblæstri.  Meðal þeira var umrædd Sigurrós Þorgrímsdóttir. Við skulum hafa það á hreinu að Sigurrós er sjálfstæðiskona (þó hún hafi upplýst það á málþinginu að amma hennar hafi setið í bæjarstjórn Reykjavikur á sínum tíma fyrir sósíalista) og hefur setið í bæjarstjórn í tvö kjörtímabil auk þess sem hún sat á þingi á síðasta kjörtímabili.

Sigurrós fór eins og aðrir frambjóðendur Sjálfstæðisflokksins í alþingiskosningunum í vor í prófkjör síðla árs 2006 og þar mátti hún sætta sig við það að missa af einu af sex efstu sætum listans. Sérstaklega er þetta athyglisvert þegar á það er litið að hún var á þeim tíma sitjandi alþingismaður flokksins. Í fjórum efstu sætum listans fyrir þingkosningarnar voru þrír karlar sem röðuðust eftir varaformanni flokksins, Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur.

Í pallborðsumræðunum sagði Sigurrós að þegar hún hefði undirbúið sig fyrir málþingið hafi hún m.a. skoðað grein sem hún skrifaði árið 1990 og fjallaði um jafnréttismál. Þá hafi hún lýst sig andvíga kynjakvótum og hinum svoköluðu fléttulistum. En þegar hún liti yfir farinn veg, nú 17 árum síðar, og gerði sér grein fyrir því hversu lítið hafi í raun áunnist þá gæti hún ekki lengur litið framhjá því að nú væri kominn tími til að taka upp fléttulista og kynjakvóta hvort heldur sem um væri að ræða framboð til sveitarstjórna eða alþingis eða setu í hinum ýmsu opinberu nefndum.

Þetta verða að teljast tímamót hjá konu sem samsvarar sig við Sjálfstæðisflokkinn sem hingað til, a.m.k., hefur ekki viljað heyra á það minnst að setja inn kynjakvóta eða hafa fléttulista á framboðum sínum.  Hlaut Sigurrós að launum mikið klapp frá fundargestum sem voru fjölmargir.  Ég sá það samt ekki hvort Gunnar bæjarstjóri klappaði, ef einhver hefur séð til hans þá væri gaman að fá af því fregnir.

 

Skandall, hneyksli eða hvað?

Bloggheimur og spjallverjar logar nú stafna á milli eftir að tilkynnt var um kjör á bestu leikkonu íslenskrar knattspyrnu sumarið 2007 á föstudagskvöldið.

Hólmfríður Magnúsdóttir var valin best. Valið kom á óvart og þótti mörgum gengið framhjá Margréti Láru Viðarsdóttur. Það getur vel verið að það hafi verið gengið framhjá Margréti Láru en þetta er engan vegin í fyrsta sinn, þetta er engan vegin í síðasta sinn sem stórum hópi (og þar með talið mörgum fjölmiðlamönnum) þyki gengið framhjá einni leikkonu í kjöri knattspyrnukonu ársins.

Gott dæmi um þetta er árið 2005 þar sem Blikinn Þóra B. Helgadóttir bar höfuð og herðar yfir aðra leikmenn deildarinnar. Þá var Valsarinn Laufey Ólafsdóttir kjörin best.

Það kom mér nokkuð á óvart að Margrét Lára hafi ekki verið kjörin besta knattspyrnukonan, en ég átti allt eins von á því að hún, Olga Færseth eða Katrín Jónsdóttir myndu hreppa titilinn. Hólmfríður er hins vegar frábær knattspyrnukona og á gott eitt skilið.

Hún var kosin best af félögum sínum í Landsbankadeildinni og það þýðir ekkert að þrasa yfir því. Margrét Lára á mörg ár enn eftir í boltanum og það er ekki nokkur vafi í mínum huga að hún á oft eftir að hampa þessum titli á komandi árum.

Kemur þetta á óvart?

Nei, ekki myndi ég segja það.

En ég óska bæði Degi og Guðmundi velfarnaðar í störfum sínum.

Nýr aðstoðarmaður borgarstjóra

Ekki gripnir upp úr grasinu!

Enn á orðheppni bæjarstjórinn í Kópavogi stórleik í stóra ritaramálinu. Eins og kunnugt er þá var góðkunningi Gunnars ráðinn til starfa hjá skipulagsdeild bæjarins og sinnti hann þar sömu störfum og ritari á sömu deild. Tvennt skildi að góðkunningjann og ritarann. Kunninginn er karl en ritarinn er kona og kunninginn var á svimandi launum og bónusum en ritarinn á taxtalaunum.

Þegar bæjarstjóranum í Kópavogi var bent á þetta sagði hann að svona menn eins og kunninginn væru „hvalreki sem ekki yrði ráðinn til bæjarins á neinum taxtalaunum“ tókst bæjarstjóranum að reita alla aðra starfsmenn Kópavogsbæjar til reiði. Bæjarstjórinn reyndi þá að klóra yfir skítinn með því að ásaka Samfylkinguna um hefnigirni.

Sú afsökun dugði ekki til. Nú hefur starfsmannafélag Kópavogsbæjar sent formanni Launanefndar sveitarfélaga bréf þar sem þess er óskað að farið verði yfir launataxta bæjarins (enda fást engir hvalrekar þangað á taxtalaunum). Að auki hefur stjórn starfsmannafélagsins fundað nokkuð um þessi mál, enda ríkir mikil reiði þar á bæ vegna orða bæjarstjórans. Í 24 stundum í dag bætir bæjarstjórinn gráu ofaná svart er hann segir „Menn eins og hann verða ekki gripnir upp úr grasinu og er hann hverrar krónu virði.“

Hvað á maðurinn við? Eru starfsmenn Kópavogsbæjar einhverjar liðleskjur sem liggja á meltunni eins og mjólkurkýr sem dregnar eru uppúr grasinu til að mjólka þær. Er bæjarstjórinn að meina það að starfsmenn Kópavogsbæjar séu almennt á of háum launum og að þeir séu ekki „hverrar krónu virði?“ Eitthvað segir mér að viðbrögð starfsmannafélags Kópavogsbæjar við þessum orðum bæjartjórans munu ekki verða minni en við þeim sem hann viðhafði um hvalrekann – kunningjann sinn.

Ekki góð laun í Kópavogi

Aumlegar afsakanir

Bæjarstjórinn í Kópavogi er ekki af baki dottinn þó hann hafi komist á sjötugsaldurinn á dögunum. Enn og aftur hefur hann í frammi níð og aðdróttanir í garð bæjarfulltrúa Samfylkingarinnar í bæjarstjórn Kópavogs, sem eiga sannast sagna í fullu fangi með að benda á valdníðslu og yfirgang bæjarstjórans í Kópavogi. Af nógu er þar að taka.

Síðasta útspil bæjarstjórans er að klóra yfir þá augljósu spillingu sem hann varð uppvís að er hann réði vin sinn, fyrrverandi bæjarstjóra á Álftanesi, til vinnu á skipulagsdeild Kópavogsbæjar. Þar vann bæjarstjórinn fyrrverandi samhliða ritara skipulagsstjóra að allskyns verkefnum sem til féllu. Þegar bæjarfulltrúar Samfylkingarinnar óskuðu eftir starfslýsingu Álftanesbúans og starfslýsingu ritarans kom í ljós að starfslýsingarnar voru næstum þær sömu.  Eftir nokkra mánuði komst ritarinn (sem er kona) að því að fallni bæjarstjórinn frá Álftanesi var á helmingi hærri launum en hún. Hafði hún í frammi eðlilegar umkvartanir vegna þessa, enda þau tvö að vinna að nærri því sömu verkefnunum. Bæjarstjórinn brá þá á það ráð að bjóða henni starfslokasamning sem hún þáði.

Þegar bæjarfulltrúar Samfylkingarinnar upplýstu að kjaramunur þessara tveggja starfsmanna Kópavogsbæjar væri 26 launaflokkar og 60 fastir yfirvinnutímar á mánuði hófst yfirklór sem vart á sér hliðstæðu. Fyrst sagði bæjarstjórinn að fallni bæjarstjórinn væri „hvalreki fyrir Kópavogsbæ sem ekki fengist til vinnu á venjulegum taxtalaunum“. Þegar það spurðist út að Starfsmannafélag Kópavogs hefði ýmislegt að athuga við þetta orðalag bæjarstjórans sem allt eins væri hægt að orða þannig að hinn fallni Áftanesingur hefði ekki fengist til bæjarins á þeim skítalaunum sem aðrir starfsmenn bæjarins geti sætt sig við (og eru sjálfsagt fullsæmdir af miðað við ummæli bæjarstjórans um ýmsar kjaradeilur sem orðið hafa á undangengum árum). Þegar það spurðist út þá byrjaði bæjarritari á að mýkja orð bæjarstjórans á þann veg að fréttastofur hefðu mistúlkað þau og bæjarstjórinn sjálfur bætti um betur um helgina þegar hann skrifaði grein í Fréttablaðið.

Gunnar bæjarstjóri reynir að slá ryki í augu bæjarbúa eina ferðina enn og talar um hefndir. Spurningin er ... hver er að hefna hvers? Er Gunnar ennþá sár vegna þess að bæjarfulltrúa Samfylkingarinnar bentu á að hann væri sannarlega vanhæfur til að fjalla um sölu á landi Glaðheima þar sem hann átti persónulegra hagsmuna að gæta en neitaði að hlýða því og hélt leynt og ljóst áfram að skipta sér af framgangi þess máls.

Það skyldi þó ekki vera?

Megas stórkostlegur

Þó margar af mínum nánustu vinum eigi erfitt með að trúa því þá held ég mikið uppá Magnús Þór Jónsson, Megas. Textasmíði hans er algjörlega einstök í íslenskri menningarsögu og oftar en ekki hittir hann naglann á höfuðið eða stingur á mestu meinsemdir samfélagsins í textum sínum.

Í sumar kom út platan „Frágangur“ þar sem Megas stígur á stokk með mögnuðum hljóðfæraleikurum sem kalla sig Senuþjófana. Senuþjófarnir tróðu upp með Megasi á tónleikum á laugardagskvöld og betri tónleika hef ég ekki farið á um ævina. Meistari Megas steig hvorki feilnótu né feilspor en þó voru senuþjófar kvöldsins, hljóðfæraleikararnir í Senuþjófunum. Þvílíkir meistarar ... það munaði minnstu að meistarinn sjálfur stæði í skugganum af þeim, ég stóð mig a.m.k. ítrekað að því að horfa með mikilli aðdáun á Nils Törnqvist trommuleikara og Guðmund Pétursson gítarleikara sem fóru hreinlega á kostum í höllinni.

En þó þeir hafi skyggt á Megast um stund þá sló meistarinn hvergi af. Í rúma 2 klukkutíma söng hann af krafti og innlifun eins og honum einum er lagið, hver perlan á fætur annari leit dagsins ljós og ég iðaði í sæti mínu, efst í stúkunni á Laugardalshöllinni. Það er erfitt að sitja kyrr undir svona frábærum lögum. Hámarki náðu tónleikarnir að mínu mati þegar Megas flutti eitt fallegasta ástarljóð íslenskrar tónlistarsögu, Tvær stjörnur. Þvílík snilld, þvílík innlifun, þvílíkur munaður að hafa orðið þess aðnjótandi að fá þetta meistarastykki beint í æð. Og sviðsmyndin þegar lagið var flutt, maður minn ... „stórkostleg“ er eina orðið sem dugar.

Megasi og Senuþjófunum þakka ég fyrir frábæra kvöldstund og Sigrún systir fær líka þakkir fyrir þolinmæðina og fórnfýsina að þrauka þessa tónleika með mér (henni finnst Megas ekki skemmtilegur en hún dáðist að því að meistarinn fékk sér ekki einu sinni vatnssopa þann tíma sem hann stóð á sviðinu).

Hverskonar bull er þetta?

Ég er alveg steinhætt að botna nokkurn skapaðan hlut í því sem gengur á í Reykjavík. Þetta er nógu slæmt í Kópavogi, en hér á bæ hafa menn þó almennt lesið um hvað verið er að semja áður en gengið er til samninga. Svo virðist sem að í Reykjavík hafi menn ekki lesið nokkurn skapaðan hlut, bara látið telja sér trú um að það sem eigi að samþykkja sé gott. Núna koma menn eins og jólasveinar af fjöllum og segja, ég vissi bara ekki að við værum að semja um það sem við vorum að semja um. Ef við hefðum vitað það þá hefðum við e.t.v. lesið samninginn!!!!

Hvernig ætlast menn til að kjósendur í Reykjavík eða hvar sem þeir eru geti trúað og treyst stjórnmálamönnum sem ekki lesa einu sinni þá samninga sem þeir leggja til að verði samþykkir! Ég hélt einmitt að það væri meginhlutverk sveitarstjórnarmanna ... að lesa þá samninga sem þeim er treyst til að undirrita fyrir hönd íbúa sveitarfélagsins og hina formlegu eigendur þeirra stofnana sem þar eru reknar. 

Í Reykjavík hafa menn brugðist þessu trausti og er mér þá nokk sama hvar í flokki menn standa. Hitt er hins vegar ljóst, hafi ég hlustað rétt á fréttirnar, að ábyrgð Sjálfstæðismanna er mest í þessu efni, þar vildu menn slá ryki í augu almennings vegna þessa klúðurs og selja sig út úr öllu draslinu.

Óeiningin innan borgarstjórnarflokks Sjálfstæðismanna er síðan alveg sér kapituli. Þar virðast þau Gísli Marteinn og Hanna Birna fara fremst í flokki og reyndar munu orð Hönnu Birnu um lýðræðislegar niðurstöður (svo fremi sem þær eru þær sömu og Sjálfstæðismenn hafa komist að) lifa lengi meðal landsmanna.

Er nema von að maður spyrji ... hverskonar bull er þetta?