Ekkert bloggað í dag

Í morgun velti ég því fyrir mér í örstutta stund að skrifa blogg umritstjóraskiptin á Mogganum. Ákvað að sleppa því, fannst það ekki þess virði. Eigendur blaðsins geta ráðið og rekið ritstjóra eins og þeim sýnist, það skiptir mig ekki máli.

Svo langaði mig í örstutta stund um daginn að skrifa blogg um hugsanlega endurkomu fv. bæjarstjórans í Kópavogi. Sú tilfinning var fljót að líða hjá enda er ég sérlega ánægð með að nafn hans er sjaldnar og sjaldnar í fjölmiðlum.

Í dag hlustaði ég á útsendingu frá bæjarstjórnarfundi í Kópavogi og enn og aftur til að hamra á lyklaborðið og segja frá því hvað flaug í gegnum huga minn meðan ég hlustaði á tafsið í forseta bæjarstjórnar. En eftir örstutta umhugsun komst ég að því að hann væri heldur ekki þess virði.

Það verður því ekkert bloggað í dag.

Pólitískur vetur framundan

Miðað við atburði síðustu daga þá held ég að það verði ekki nokkur vafi að veturinn framundan verði mun pólitískari en nokkur í mínu minni og sjálfsagt margra annarra. Nú þegar virðist sem grasrótarhreyfing síðasta vetrar sé sprungin í frumeindir sínar og sannast sagna þá þykir mér það miður. Borgarahreyfingin hafði alla möguleika til þess verða að alvöru stjórnmálaafl, knúið áfram af kröfum fólksins um réttlæti, sanngirni og sannleikann. Því miður fór það svo að valdið sem nokkrir einstaklingar fengu í umboði hreyfingarinnar hafi verið fljótir að spillast, samband þeirra við grasrótina rofnaði og liðið hélt í pólitísk hrossakaup um leið og færi gafst.

Svo virðist þó sem hreyfingin sem slík muni halda velli, þingmenn hennar yfirgáfu skútuna á fundi nú um helgina og munu sjálfsagt halda áfram að ríghalda í það vald sem þeim var falið af fjölmörgum kjósendum og neita að horfast í augu við þá staðreynd að það eru þeir sem hafa fjarlægst hreyfinguna en ekki hreyfingin þá.

En þó mikið sé umleikis í Borgarahreyfingunni nú um stundir þá held ég að það verði mikið meira að gerast í stjórnmálunum víða annarsstaðar. Um helgina hefur t.d. verið nánast útilokað að ná í ákveðna forystumenn Framsóknarflokksins eftir að upp komst um heldur vafasöm viðskipti fulltrúa flokksins í bankaráði Seðlabankans. Er ekki ráð fyrir fjölmiðlamenn að beita þessum forkólfa svipuðum brögðum þeirra þeir biðla til þeirra um athygli þegar nær dregur sveitarstjórnarkosningum í vor. Af hverju eiga fjölmiðlar að sitja og standa eins og stjórnmálamönnunum hentar? Stjórnmálamenn eru kjörnir til þess að standa vörð um þjóðarbú okkar og þeim ber skylda til að svara þegar á þá er yrt og þeir eiga ekki aðeins að svara, þeir eiga að segja sannleikann.

Í færslu sem ég skrifaði 11. ágúst sl. ákallaði ég formann þess flokks sem ég tilheyri, Samfylkingarinnar, og bað hana um að stíga fram, vera í sambandi við þjóð sína og segja henni sannleikann. Enn á ný sendi ég ákall til formannsins.

Jóhanna, íslenska þjóðin þarf á þér að halda. Við þolum sannleikann, en þorir þú að segja hann?

 

Engu er að kvíða

UEFA European Women's Under-17 Championship holders Germany are through to the second qualifying round but only after their perfect record since this competition began was ended by Iceland.

Setningin hér að ofan er upphafið að frétt á vefsíðunni www.uefa.com þar sem fjallað var um undanriðil Evrópumóts U17 ára liða sem fram fór hér á landi síðustu vikuna. Íslensku stúlkurnar hófu leik gegn Evrópumeisturum Þjóðverja og skildu liðin jöfn 0-0. Niðurstaðan var einstaklega gleðileg fyrir okkur enda er þýska liðið með óflekkaðan feril í keppninni til þessa og fullt hús stiga.

Undanfarnar vikur hafa verið samfelld sigurganga fyrir konur í knattspyrnu á Íslandi. Þetta hófst allt með því að A-landsliðið tryggði sér farmiða á úrslitakeppni Evrópumótsins í Finnlandi í sumar, U19 ára landsliðið fylgdi því eftir með því að tryggja sér sæti í úrslitakeppni 19 ára liða sem fram fór í Hvíta Rússlandi í júlí. Það verður hins vegar að segjast eins og er að ég átti alls ekki von á því að 17 ára liðið myndi verða sporgöngulið hinna liðanna tveggja en það gerðu ungu stúlkurnar engu að síður í þeim ógnarsterka riðli sem fram fór hér á Íslandi fyrstu dagana í september.

Eftir jafnteflið gegn Þjóðverjum var þungt yfir hópnum þeirra og gaf þjálfari liðsins sig á tal við mig og fussaði yfir því að vera í riðli með Frökkum, þeir væru með ógnarsterkt lið og svo gæti jafnvel farið að Þjóðverjar yrðu úr leik eftir fyrstu umferð mótsins. Ralf Peters, vini mínum og þjálfara Þýskalands, svaraði ég með þeim orðum að hann gæti lítið kvartað, hann gæti sett sig í spor okkar Íslendinga og Ísraela sem voru með okkur í riði. Hvernig heldur hann að okkur líði að vera í riðli með Frökkum OG Þjóðverjum!!!

Stelpurnar okkar í U17 ára liðinu komast ekki í milliriðil en ég er ótrúlega stolt af þessum stelpum, þær eiga framtíðina fyrir sér og með svona hóp hefur íslensk knattspyrnuhreyfing engu að kvíða!

 

Stórkostleg upplifun

Á dögunum fór ég ásamt föngulegum hópi systra og vinkvenna til Finnlands. Markmiðið var að leggja Norðmenn og Frakka að velli í úrslitakeppni EM í knattspyrnu. Hafi það farið framhjá nokkrum þá tókst ætlunarverk okkar heldur betur og ekki bara það heldur lagði liðið mitt Þjóðverja einnig að velli þó systrahópurinn væri horfinn heim til Íslands á nýjan leik.

Nei ég er ekki með rugluna, ég tilheyrði hópi nokkurra tuga stuðningsmanna sem fylgdi íslenska kvennalandsliðinu til Finnlands og á pöllunum rúlluðum við upp Evrópumótinu svo eftir var tekið. Stemmingin á pöllunum var engu lík. Hljómsveitin Hjaltalín sló taktinn og við léðum raddir okkar og lungu í verkefnið og slógum hvergi af. Áfram Ísland hljómaði um leikvöllinn án mikilla hléa í rúmar 90 mínútur en þegar hvatningarhrópunum linnti var gripið til ættjarðarlaganna, þessara gömlu góðu sem allir kunna. Þarna rúlluðum við mótherjum okkar upp, hverrar þjóðar sem þeir voru!

Þessi ferð til Finnlands er einhver sú besta sem ég hef nokkru sinni farið í. Bæði vegna þess að Finnland tók vel á móti okkur með sólskini og hlýju, vegna þess borgirnar Helsinki, Tampere og Lahti eru ósköp ljúfar og viðkunnanlegar og ekki síst vegna þess að stelpurnar okkar fylltu okkur þjóðarstolti á ný. Nokkuð sem verulega hefur skort á undanfarna mánuði.

Eins og gefur að skilja hittum við fjölda marga ferðalanga þá viku sem við dvöldum í Finnlandi. Allir voru hlýlegir í okkar garð og nokkrir höfðu skilning á efnahagsástandi hér á landi og færðu okkur gjafir, sem oftar en ekki voru í fljótandi formi .

Það eina sem gerði ferðina „erfiða“ ef svo má segja var íslenska krónan. Ég hygg að allir þeir sem í mínum hópi voru hafi þarna gert sér endanlega ljóst að gamli góði gjaldmiðillinn okkar hefur runnið sitt skeið. Það verður ekki búið við það til lengdar að greiða 7-8 evrur fyrir staðlaðan hamborgara frá McDonalds, eða 5-8 evrur fyrir glas af bjór eða gosdrykk. Steininn tók þó úr þegar nokkrar í hópnum mínum fengu sér rauðvínsglas og var gert að reiða fram 14 evrur fyrir herlegheitin, samsvarandi 2.500 króna.

Engu að síður var ferðin stórkostleg upplifun, nokkuð sem mun lifa í minningunni um ókomna tíð og stoltið sem fylgir því að vera hluti af svona frábæru og samheldnu fólki er óborganleg. Stelpunum í landsliðinu þakka ég fyrir frábæra leiki. Ferðafélagarnir fá þúsund kossa fyrir ógleymanlega ferð.

Finnast sökudólgar í skúffum á skrifstofunni við Hverfisgötu?

Það er nú kannski ekki gott að greina frá því að hér sitji ég á föstudagskvöldi og horfi á útsendingu frá Alþingi. Einhver kann að segja að þeir sem það geri eigi sér lítið eða jafnvel ekkert líf, en ég hef það mér til afsökunar að ég rétt skipti yfir milli þátta og hitti á Vigdísi Hauksdóttur fara hamförum í ræðustóli Alþingis. Þar ræddi hún, en ræddi samt ekki, um hina ógurlegu Icesave reikninga. Það eru reikningar sem Landsbankinn stofnaði í Englandi og Hollandi og sankað að sér fjármunum gróðafíkla í þessum löndum. Þetta fólk lét glepjast af vöxtum sem ekki þekktust í öðrum bönkum í þessum löndum en síðar kom í ljós að fjármunina notuðu stjórnendur bankans til að blekkja almenning og hluthafa. Óþarft er að hafa fleiri orð um það ábyrgð stjórnenda Landsbankans er gríðarlega mikil sem og þeirra sem stjórnuðu efnahagsmálum hér uppi á Íslandi, því vissulega átti bankinn aldrei að fá leyfi til þess að stofna til þessara reikninga í nafni íslensku þjóðarinnar og íslenska ríkisins.

Þennan gjörning situr íslenska þjóðin uppi með, hvort sem okkur líkar betur eða verr. Jú við getum neitað að borga og verið útskúfuð meðal annarra þjóða sem svikarar, ruplarar og ræningjar. Eða við getum sagt, jú við berum ábyrgð á þessum vitleysingum, við munum ábyrgjast reikningana eins og við mögulega getum. Slíku samkomulagi verða að fylgja ákveðnir fyrirvarar um það að Ísland er og mun verða áfram eins sjálfstæð þjóð og gjaldþrota þjóð getur orðið og við munum standa vörð um okkar náttúruauðlindir, þær eru grundvöllur þjóðarinnar og fara ekki úr okkar eigu.

En aftur að Vigdísi þessari Hauksdóttur. Hún fór mikinn í ræðustóli Alþingis og hjó þar helst í raðir Samfylkingarinnar og vísaði allt aftur til þess tíma sem Alþýðuflokkurinn var í stjórn og innleiddi EES samninginn og lét að því liggja að hrun íslensku bankanna væri Alþýðuflokkum og þar af leiðandi Samfylkingunni að kenna. Vigdís hagaði sér þarna eins og kostulegur hlaupari í hindrunarhlaupi, stökk yfir ábyrgð Framsóknarflokksins (sem er og hefur verið einn armur Sjálfstæðisflokksins undanfarin ár) með því að nefna hann ekki á nafn og skildi í leiðinni eftir 20 ára sögu þjóðarinnar og Alþingis eftir í myrkrinu.

Í færslunni sem ég skrifaði í gær benti ég á grein Jóns Baldvins Hannibalssonar þar sem hann vísar á ábyrgð Kjartans Gunnarssonar. Vissulega væri hægt að benda á fleiri í því sambandi. Má þar m.a. nefna til sögunnar nöfn eins og Halldór Ásgrímsson, Valgerði Sverrisdóttur og að ógleymdum Finni Ingólfssyni, ástmögur Framsóknarflokksins, sem var þeirra snjallasti viðskiptamaður. Hann var enda skipaður í stöðu viðskiptaráðherra og þegar hann nennti ekki að taka við leifunum af Framsóknarflokknum af Halldóri Ásgrímssyni þakkaði Halldór honum fyrir með því að skipa hann í stöðu Seðlabankastjóra, enda maðurinn snjallasti viðskiptamaður Framsóknar. Þegar Finnur nennti ekki lengur að vera seðlabankastjóri bankaði hann nett í öxlina á Halldóri, fósturföður sínum og Halldór afhenti honum Búnaðarbankann. Það var eðlilegt enda hafði Davíð látið vini sína Björgólfsfeðga fá Landsbankann fyrir lítið fé. Og til að bíta höfuðið af skömminni þá fóru Bjöggarnir til Finns vinar síns og fengu lán frá honum til að "borga" fyrir Landsbankann. Þar sem Finnur er sérfræðingur Framsóknar í viðskiptum ætli hann hafi ekki rölt sér yfir til Bjögganna og fengið lán fyrir Búnaðarbankanum frá þeim!!! Spyr sá sem ekki veit!

Finnur þessi Ingólfsson, nennti síðan ekki lengur að eiga banka, "eignaðist" fjárfestingafélag, sem óx af slíkum ógnarhraða að viðskiptaheimurinn horfði á í forundar og skildi hvorki upp né niður í þessum snillingi Finni Ingólfssyni framsóknarmanni. Enda sprakk þetta félag í loft upp síðasta haust. Og framsóknarmenn horfðu með stjörnur í augum á þetta skilgetna afkvæmi sitt og afhentu sínum fremsta viðskiptamanni leifarnar af Samvinnuhreyfingunni. Leifar sem höfðu legið á nokkuð tryggum bankareikningum um áratuga skeið eigendum sínum, hverjir sem það voru, til lítils gagns. Aurarnir voru "dautt fé" eða "fé án hirðis" eins og snjallasti Sjálfstæðismaðurinn orðaði það svo vel hér um árið. Finnur Ingólfsson, framsóknarmaður, tók milljarða króna, leitaði uppi eigendur og erfingja þeirra og lofaði því að peningarnir yrðu greiddir út fljótlega eða a.m.k. bráðum. En hvað gerði þessi snjallasti viðskiptamaður Framsóknarflokksins, jú hann "fjárfesti" hinu "dauða fé" í mis gæfulegum fjárfestingum og nú sitja eigendurnir og erfingjar þeirra sem leitað var að af miklum móð uppi með milljarðatuga skuld eftir þennan snilling.

Í kvöld vogar svo þingmaður Framsóknar, Vigdís Hauksdóttir, sér að koma í ræðustól og níða skóinn af stjórnmálaflokki sem ekki hefur verið til í tæpan áratug og sakar hann um það að bera ábyrgð á umræddum reikningum. Ég held að Vigdís Hauksdóttir ætti að leita hófanna annarsstaðar en í sögu Alþýðuflokksins, henni væri nær að líta í sinn eigin rann.  Ætli hún geti ekki leitað að sökudólgum í skúffum á skrifstofunni við Hverfisgötu, ég held það væri nær!

ps. ég bendi á bloggið hennar Láru Hönnu þar sem hún fann Finn.