Botlaus ósvífni í bland við forherðingu

Í gær skrifaði Jón Baldvin Hannibalsson, fv. utanríkisráðherra, einkar athyglisverða grein í Morgunblaðið. Fór hann þar mikinn um ábyrgð stjórnenda Landsbankans á bankahruninu og þá sérstaklega ábyrgð Kjartans Gunnarssonar, fv. framkvæmdastjóra Sjálfstæðisflokksins og varaformanns bankaráðs Landsbankans.  Hafir þú ekki þegar lesið greinin þá hvet ég þig til að gera það nú þegar því Jóni Baldvin er í lófa lagið að segja hlutina eins og þeir eru og þannig að þeir verði auðskiljanlegir.

Eins og flestum er kunnugt skrifaði Kjartan bréf í Morgunblaðið fyrir nokkrum dögum, bréf sem maður hefði getað haldið að væri fullt af iðrun, eftirsjá og beiðni um fyrirgefningu. En nei, slíkt á ekki uppá pallborðið hjá Kjartani. Nú er bruninn slökkviliðsmönnunum að kenna, ruslið kemur frá öskukörlunum og bankahrunið er þjóðinni að kenna. Kjartan sér sannarlega ekki bjálkann í eigin auga í þessari grein.  

En Jón Baldvin sér bjálkann og hann segir m.a.: "Getur þetta verið? Hefur mér ekki missýnst? Ég trúi ekki mínum eigin augum. Að á sama tíma og menn leggja nótt við nýtan dag til að moka skuldirnar og skítinn upp eftir greinarhöfund, Kjartan Gunnarsson, pólitíska fóstbræður hans og viðskiptafélaga, þá þyki honum sæma að gera hróp að björgunarliðinu. Hvað kallast svona hegðun? Hroki og óbilgirni? Vissulega. Botnlaus ósvífni væri nær lagi. Ósvífni í bland við forherðingu kemst líklega næst kjarna"

Í gærkvöldi var síðan Hreiðar Már Sigurðarson, fv. bankastjóri Kaupþings, í viðtali í Kastljósi. Þar reyndi hann að hvítþvo sjálfan sig af allri sök. Jú, hann hefði mátt halda öðruvísi á hlutum gagnvart starfsmönnum bankans sem stóðu sig frábærlega. Þeir voru beðnir afsökunar á stjórn bankans en Hreiðari datt ekki í hug að hann skuldaði þjóðinni nokkuð. Og til að bíta höfuðið af skömminni þá sagði Hreiðar Már að hann væri ekki ríkur maður. Tja, ef ég hefði 100 milljónir í laun á ári eða meira í nokkur ár, þá myndi ég klárlega líta á sjálfa mig sem ríka konu. Jafnvel þó ég hafi ekki fjárfest í hlutafélögum í nokkur ár, en það var nokkuð sem Hreiðar "fórnaði" þar sem hann hafði næga fjármuni milli handanna fyrir sína 9-4 vinnu. Svo ætlaðist hann til þess að fá samúð frá áhorfendum. Er drengurinn ekki að grínast?

Skömmina af höfðinu bitu síðan stjórnendur Straums sem buðust til þess að bjarga sem mestu úr brunarústum bankans fyrir ofurbónusa, milljarðar og ekkert minna var í boðinu gagnvart eigendum bankans. Var einhver sem hlustaði á þetta boð? Var einhverjum sem datt í hug að kannski væri þetta ekki galið boð? Er það nokkuð sama fólkið og settu aðra banka á höfuðið og íslensku þjóðina með?

Ég bara spyr!

 

Ég held að það sé hægt að smella á myndina og hún birtist stærri!

Hinir ósnertanlegu

Arnþór Sigurðsson, bloggvinur minn, segir á boggi sínu í dag:

Þegar að Hannes Hólmsteinn messaði hér um árið um að við íslendingar ættum alveg einstakt tækifæri í því að virkja hið dauða fjármagn og laða að erlenda fjárfesta og gera Ísland að fjármálamiðstöð þá óraði okkur hinum ekki fyrir því að við værum ábyrg.

Það hreinlega gleymdist í allri frjálshyggjunni að segja okkur að við bærum ábyrgð á einkavæðingunni og hugmyndum Hannesar. Því var statt og stöðugt haldið fram að best væri að einkavæða allt sem mögulegt væri. Einstaklingum væri mun betur teystandi heldur en ríkinu í rekstir fyrirtækja. En fór sem fór og við erum gerð jafnábyrg fyrir sukkinu eins og um ríkisfyrirtæki væri að ræða.

Í framhaldi af þessu velti ég því fyrir mér hvort þessi einkavæðing hafi í raun verið ein allsherjar dulbúin ríkisvæðing. Eru frjálshyggjupostularnir í raun últra kommúnistar þar sem hagnaðurinn og gróðinn fari í vasa hinna útvöldu (skráðum eigendum) en skuldirnar, skíturinn og ósóminn verði greiddur, þrifinn og borinn af almenningi (ríkinu).

Svo virðist reyndar meira að segja að hinir útvöldu (skráðir einkaeigendur) eigi ekki aðeins að sleppa við að borga þær skuldir sem þeir hafa stofnað til heldur eigi þeir líka að halda eftir því sem þeir kalla eigur sínar. Jafnvel sameign þjóðarinnar, fiskurinn í sjónum, má vera eftir í þeirra eigu þó við, ríkið, berum grilljóna skuldir þeirra á herðum okkar um ókomin ár.

Kannski eru hinir útvöldu ekki réttnefni, nær væri að kalla þessa kauða hina ósnertanlegu.

Með stjörnur í augum

Það hefur sjálfsagt ekki farið framhjá neinum að kvennalandsliðið í knattspyrnu er meðal þátttakenda í úrslitakeppni Evrópumótsins sem fram fer í Finnlandi í lok ágúst. Frá því að markmiðið náðist á ísilögðum Laugardalsvellinum síðasta haust hefur KSÍ unnið öruggum höndum að því að vanda til allra verka í undirbúningi liðsins með það að markmiði að hámarka árangur stelpnanna þegar á hólminn er komið. Frammistaða liðsins og þeirra sem að því standa hefur vakið mikla athygli innanlands sem utan, enda er það ekki sjálfgefið að Ísland eigi fulltrúa í úrslitakeppni EM í þessari vinsælustu íþrótt í heimi.

Erlendis hafa knattspyrnumiðlar gert liðinu góð skil og sjaldan eða aldrei hafa íslenskar knattspyrnukonur átt jafnmikla möguleika á að spreyta sig í keppni erlendis og einmitt nú. En athyglin hér heima hefur verið hreint mögnuð og hafa fjölmiðlamenn keppst við að bera lof á stelpurnar, bæði sem einstaklinga og sem lið. Hámarkinu var náð þann 14. ágúst sl. þegar heimildarmyndin „Stelpurnar okkar" var frumsýnd í Háskólabíói. Þessum áhuga ber að fagna, ekki aðeins vegna kynningarinnar heldur einnig vegna þess að nú gefst ungum íslenskum knattspyrnustúlkum og -drengjum færi á að eiga sér margar og góðar fyrirmyndir hér heima.

Kannanir hafa sýnt að fyrirmyndir og markmiðasetning í íþróttum skipta gríðarlega miklu máli. Í dag njóta ungir knattspyrnuiðkendur þess að geta horft jafnt til Eiðs Smára Guðjohnsen og Margrétar Láru Viðarsdóttur, Gunnleifs Gunnleifssonar og Guðbjargar Gunnarsdóttur í leit sinni að fyrirmyndum. Það fer ekki framhjá neinum sem mætt hefur á hin ýmsu hraðmót í knattspyrnu í sumar að fyrirmyndir ungra iðkenda eru bæði konur og karlar. Hvar sem landsliðsfólk okkar kemur eru þau umkringd af ungu fólki sem vill fá eiginhandaráritanir og horfa með stjörnur í augum á þessar frábæru fyrirmyndir.

En leið liðsins að markmiði sínu hefur ekki verið neinn dans á rósum, þvert á móti hefur hún verið löng og ströng og þó stærstu ljónunum hafi verið rutt úr vegi á síðustu misserum þá býr mun lengri undirbúningur að baki.  Ég vil rekja þessa baráttu aftur til  níunda áratugarins þegar nokkrar áhugakonur um knattspyrnu kvenna stofnuðu Hagsmunasamtök knattspyrnukvenna, HKK. Meginmarkmið samtakanna var að endurvekja kvennalandsliðið sem lagt hafði verið niður haustið 1987, krefjast þess að félagsliðin í efstu deild fengju að leika á grasvöllum og í grastakkaskóm og velta úr vegi fordómum gagnvart konum í knattspyrnu, en auk þess lögðu samtökin áherslu á að umfjöllun fjölmiðla um knattspyrnu kvenna yrði aukin. Fyrstu árin var baráttan ströng en með framsýni á skrifstofu KSÍ að leiðarljósi kom að því að starfsemi HKK lognaðist smátt og smátt útaf en samtökin hafa þó aldrei verið formlega lögð niður.

Stórum áfanga hefur verið náð en stelpurnar okkar hafa þegar sett sér nýtt markmið, þær eru ekki að fara á Evrópumótið til þess eins að taka þátt, þær vilja ná enn lengra. Til þess að svo megi verða þurfa allir að stefna að þessu sama marki, ekki aðeins leikmennirnir, þjálfararnir og þeir sem að liðinu standa, heldur einnig þú lesandi góður og allir hinir. Við þurfum að standa saman, taka eitt skref í einu og setja okkur markmið. Stöndum öll að baki stelpunum, mætum á völlinn og hrópum ÁFRAM ÍSLAND!!

Ingibjörg Hinriksdóttir,
formaður útbreiðslunefndar KSÍ

„Heldur þú að stjórnin sé að falla?“

„Heldur þú að stjórnin sé að falla?“ var ég spurð í dag.

„Ég veit það ekki, en ef ríkisstjórnin fer ekki að verða verklegri þá held ég að dagar hennar verði færri en fleiri.“

Af hverju er ég þessarar skoðunar, ég sem er gildur limur í Samfylkingunni og jafnaðarmaður í gegn? Jú, það er vegna þess að ég sætti mig ekki við allan þann óróa og óvissu sem virðist fylgja Icesave samningnum, ég sætti mig ekki við það að ekki skuli enn vera búið að ná lögum yfir þá sem mesta ábyrgð bera á efnahagshruninu og ég sætti mig ekki við það að ríkisstjórnin (lesist forsætisráðherrann) talar ekki við fólkið í landinu.

Icesave
„Af hverju eigum við að skipta okkur af Icesave?“ gæti einhver spurt. Jú, Icesave samningarnir eru af slíkri stærðargráðu að þeir virðast eiga létt með að setja íslenskt þjóðarbú á hausinn ... aftur. Ég hef skipt um skoðun í þessu máli frá því sem áður var. Þá var ég á þeirri skoðun að við ættum að greiða reikninginn, annað væri fjarstæða, menn eiga að greiða skuldir sínar! En ég er ekki tilbúin að skrifa uppá hvað sem er.

Ef Bretar og Hollendingar hafa ákveðið að greiða hærri fjárhæðir en okkur bar þá á það að vera á þeirra ábyrgð. Okkar hlutur er rúmar 20 þúsund evrur, Bretar borguðu 50 þúsund evrur og Hollendingar 100 þúsund evrur, allt án þess að eiga um það samráð við Íslendinga - og ætla svo að rukka okkur um mismuninn.

Það er ég ekki tilbúin að samþykkja!

„Já, en ástæða þess að Bretar og Hollendingar greiddu meira var af því að íslenska ríkisstjórnin ábyrgðist allar innistæður innanlands með neyðarlögunum.“ Það má vera að neyðarlögin hafi verið mistök, þau geta slengst í andlitið á okkur aftur en við skulum ekki gleyma því hverjir voru í stjórn þegar þau voru samþykkt. Geir H. Haarde var forsætisráðherra og eftir að hann var búinn að tilkynna þjóðinni að innistæður væru tryggðar bað hann Guð að blessa Ísland! Núna, eftir þetta marga mánuði, skilur maður betur af hverju Guði var blandað í málið.

Ef Bretar og Hollendingar vilja tryggja innistæður á reikningum í þeirra heimalöndum þá er þeim það frjálst. Þeir geta ekki rukkað mig fyrir greiðslunum. Ég stend því við fyrri ákvörðun og er ekki tilbúin að samþykkja Icesave samninginn eins og hann liggur fyrir.

Ábyrgðarmennirnir
Íslendingar eru allir gerðir ábyrgir fyrir hruni bankanna. Vissulega voru alþjóðlegar aðstæður okkur fjandsamlegar og Íslendingar lifðu hátt og hratt, það er í okkar eðli. En það voru ekki allir sem tóku þátt í „ruglinu“. Hvað með þá, af hverju eiga þeir að greiða fyrir sukkið og svínaríið. Af hverju á íslenska þjóðin að greiða fyrir afmælisveislu Ólafs Ólafssonar þegar þjóðinni var ekki einu sinni boðið í partýið?

Fréttaskýrendur hafa oft sagt að það séu um það bið 40 einstaklingar sem mesta og stærsta ábyrgð bera á hruni bankanna. Má ég sjá þann lista? Hverjir eru á listanum? Er þar nafn Illuga Gunnarssonar sem stýrði sjóði 9. Er þar nafn Kristjáns Arasonar sem setti allt sitt í Sjö hægri rétt fyrir hrun. Er þar nafn Björgvins G. Sigurðssonar sem svaf værum svefni á skrifstofu viðskiptaráðherra? Er þar nafn Valgerðar Sverrisdóttur sem gaf íslensku bankana til sérvalinna vina sinna? Hvaða 40 nöfn erum við að tala um?

Ég vil líka fá að vita hvort ekki eigi að opna lánabækur Landsbankans og Glitnis frá því fyrir hrun. Af hverju eru þær bækur ekki komnar fram í dagsljósið, er það vegna þess að þar má finna nöfn Bjarna Benediktssonar, Lúðvíks Bergvinssonar, Geirs H. Haarde, Illuga Gunnarssonar, Péturs H. Blöndals og fleiri alþingismanna fyrrverandi og núverandi sem handhafa kúlulána eða hvað sem þetta nú heitir?

Af hverju er ekki búið að frysta eigur auðmananna og af hverju er þessi 40 manna hópur ekki komin í einangrun á Litla Hrauni? Er það vegna þess að það er í lagi að setja heila þjóð á hausinn eða er það vegna þess að ekki er pláss fyrir stórbokkana meðal smákrimmanna á Litla Hrauni og Kvíabryggju?

Fólkið í landinu
Mér finnst leiðinlegt að segja þetta, en „hvar ertu Jóhanna mín, nú þegar þinn tími er kominn?“ Vissulega var þér hampað í Gay Pride göngunni um daginn en það nægir mér ekki. Ég vil að þú komir fram fyrir íslenska þjóð og segir henni staðreyndir málsins. Hver klikkaði, hver svaf á verðinum, hverjir munu sæta ábyrgð, hvenær ætlar þú að opna lánabækur, hvenær fáum við að vita sannleikann? Það er ekki nóg að halda vikulega blaðamannafundi ef þar á ekki að segja frá neinu.

Þögnin elur aðeins á tortryggni, vantrú og ótta þjóðarinnar. Það sem íslensk þjóð þarfnast nú er heiðarlegur og trúverðugur foringi sem kemur til dyranna eins og hann er klæddur. Enginn er til þess betur falinn en þú Jóhanna. Ekki loka þig af og dyljast á meðan Skallagrímur ríður röftum í eigin flokki. Jóhanna, íslenska þjóðin þarf á þér að halda. Við þolum sannleikann, en þorir þú að segja hann?

 

Bændamarkaður í Grímsnesi

Helginni eyddi ég að mestu austur í Grímsnesi, var þar í sumarbústað sem systir mín er með í vikuleigu og skrapp síðan í Bláskógabyggðina, nánar tiltekið á Laugarvatn, og fylgdist með úrtaksæfingum U17 ára landsliðs kvenna. Átti ég þarna ósköp ljúfar og góðar stundi í faðmi fjölskyldu og framtíðarlandsliðskvenna.

Á laugardeginum skruppum við mæðgur og fleiri að Minni Borg þar sem búið var að setja upp þennan líka fína bændamarkað. Þar gerði ég frábær kaup, keypti 3 kg. af nýuppteknum íslenskum kartöflum, hvítkál, blómkál, gulrófur, gulrætur, hnúðkál og brokkoli. Ég afþakkaði grænkál sem Ingvar Ingvarsson oddviti vildi ólmur selja mér, kvaðst ekki vera svona mikil grænmetisæta!

Á bændamarkaðinum var líka að finna glæsilegan markað með ýmsan heimilisiðnað, bæði til matar, nytja og skrauts, í íþróttahúsinu og er greinilegt að í Grímsnesi má finna margan handverksmanninn. Ég stóðst ekki mátið og keypti mér rúgbrauðshleif og dreplangaði að kaupa mér krukku af chillisultu sem ég fékk að bragða á en náði að halda aftur af mér í það sinnið.

Það héldu mér hins vegar engin bönd þegar ég fór inní gamla félagsheimilið að Gömlu Borg, þar var tombóla að hætti Kvenfélags Grímsneshrepps. Þar voru engin núll og vinningar glæsilegir. Við mæðgur keyptum okkur 5 miða hvor og stóðum síðan í mikilli ös til að sækja vinningana okkar. Eftir að hafa fylgst með því hvernig konurnar í kvenfélaginu völdu fólk til að afgreiða náði ég að skella móður minni framfyrir mig, lét hana fá alla miðana og sagði "stattu fremst, þær afgreiða gamlar konur fyrst!" Og það stóð á endum, mamma fékk afgreiðslu um hæl og við héldum glaðar og kátar með marga glæsilega vinninga í farteskinu aftur út í sólskinið og rigningarskúrina sem voru í aðalhlutverkum í Grímsnesinu um helgina.

Í dag ætla ég síðan að fjárfesta í glænýrri ýsu, hún verður soðin með nýuppteknum íslenskum kartöflum og rúgbrauðið verður vandlega smurt með gömlu góðu og íslensku smjöri! Býður einhver betur?