Gerði Brekkukotsannáll mig að jafnaðarmanni?

Merkilegt sem það nú er þá þótti mér Brekkukotsannáll strax skemmtileg bók. Hún var á lista yfir lesefni í MK í gamla daga og fyrirfram var ég viss um að bókin yrði leiðinleg og erfið yfirferðar. Sú reyndist ekki raunin. Ég var heppin að því leyti að bekkjarfélagar mínir voru staðráðnir í að gera bókina skemmtilega og hópavinnan okkar snerist talsvert um einmitt það.

Það þurfti þó ekki mikið til.

Nú fer að líða að því að 25 ár séu frá því ég útskrifaðist úr MK, ég hef lesið bókina oft frá þeim tíma. Mér finnst hún gera mér mikið gagn, hún er svo mannbætandi. Í bókinni skýrir Halldór heiminn eins og hann var á sínum tíma. Hann leggur alla flóruna undir, allt frá fátækasta fólkinu til þess sem þótti ríkast og hafði jafnvel flutt úr landi og "meikað það". Bókin kennir manni að í raun eru allir eins fyrir Guði og Birni í Brekkukoti. „Í Brekkukoti ríkti sá andi að þar voru allir hafðir í mannatölu, að ég segi ekki höfðíngjatölu, sæll og fátækur, dýrlíngur og tukthúsmatur, að drykkjumönnum undanskildum ...“

Meðan ég skrifa þessi orð þá rennur upp fyrir mér sú spurning hvort þessi bók hafi ekki öðru fremur gert mig að jafnaðarmanni? Ef svo er þá á ég bókinni, Halldóri Laxness og Birni í Brekkukoti margt að þakka.

Brekkukotsannáll gefinn út á ný í Bandaríkjunum