Leiðrétting - hálmstráið heldur!

Í færslu sem ég skrifaði 27. október sl. og kallaði „Þar hvarf síðasta hálmstráið“ sagði ég frá viðtali sem ég heyrði á Bylgjunni og endað að ég hélt með orðunum „Af því að við þorum - og erum ekki sósíalistar!“

Í gærkvöldi hitti ég varaformann Sjálfstæðisflokksins, sem ég hafði þessi orð eftir. Hún var aldeilis ekki á eitt sátt við mig, því eitthvað hafði mér misheyrst það sem hún sagði. Hið rétta er að Þorgerður Katrín sagði: „Af því að við þorum - og erum ekki populistar!“ Vissulega breytir þetta miklu og ég játa auðmjúk misheyrn mína!

Áfram Ísland!

Kæru Bloggvinir mætum öll á landsleik Ísland og Írlands á fimmtudag kl. 18.10. Gleymum ástandinu um stund, stöndum saman og gleðjumst yfir frábærum fótboltastelpum sem leggja hug sinn, hjarta, blóð, svita og tár í leikinn. Allt fyrir Ísland. Koma svo ... ALLIR MEÐ:

Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland!

Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland!

Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland, Áfram Ísland!

Á maður að gefast upp?

Eftir tíðindi dagsins þá hef ég velt þeirri spurningu fyrir mér hvort maður eigi ekki bara að gefast upp. 18% stýrivextir frá Seðlabanka Íslands á tímum þar sem allt er við það að stöðvast. Seðlabankastjóri, sem hefur haldið stýrivöxtum í 14-15% um langa hríð var kankvís þegar hann benti á að 50% hækkunin í dag væri ekki honum að kenna heldur Alþjóða gjaldeyrissjóðnum. Ætli bankastjórinn hafi hugsað með sér ... „Ég sagði ykkur það!“ Ég vona ekki.

Það vill svo til að ég vinn með mönnum sem almennt eru taldir hafa nokkuð vit á fjármálum, eru þeir til þess menntaðir og hafa margvíslega reynslu úr fjármálageiranum og rekstri að baki. Í dag voru þeir heldur fámálir um framhaldið. Jú einn benti á að hækkunin hefði sennilega verið nauðsynleg til þess að halda fjármagni, jöklabréfum, samjúræabréfum og hvað þau nú heita, inní landinu. Ekki dettur mér í hug að rökræða það við hann og sjálfsagt er eitthvað til í þessu hjá honum. Það breytir ekki því að í dag hef ég ítrekað spurt mig þeirrar spurningar hvort við ættum ekki bara að lyfta upp báðum höndum og segja: „Ég gefst upp!“

Þar hvarf síðasta hálmstráið

Þeir sem hafa kíkt á bloggfærslur mínar undanfarin ár hafa sjálfsagt ekki farið varhluta af því að ég hef ekki sérstakt álit á þeim flokki manna sem kennir sig við sjálfstæði. Einn gildur limur í þeim flokki hefur þó jafnan notið virðingar minnar enda tel ég að þar sé gegnheil manneskja á ferðinni, með heilbrigða skynsemi og ákveðna auðmýkt gagnvart náunganum. Vissulega hafa ekki allir séð þessa kosti í fari sjálfstæðismannsins en þetta hefur verið mín tilfinning.

Í dag var viðtal við þennan sjálfstæðismann í útvarpinu. Ástæða viðtalsins var augljós, efnahagskreppan og ábyrgð stjórnmálamanna á henni. Viðkomandi komst vel frá viðtalinu, svaraði af skynsemi og með góðum og gildum rökum. Allt var barasta fínt ... alveg þangað til í lokin. Þá spurði útvarpsmaðurinn: "Af hverju ættum við að treysta Sjálfstæðisflokknum til að koma okkur út úr þeirri kreppu sem Ísland er komið í?" Það stóð ekki á svari hjá varaformanni Sjálfstæðisflokksins: "Af því að við þorum ... og við erum ekki sósíalistar!"

Arrrrggghhh ... þar fór síðasta hálmstráið!

Horfum til himins

Í því ástandi sem nú er uppi á Íslandi getur verið gott að horfa til himins. Það gerði ég nú um helgina þegar ég fór ásamt meðlimum Veiðifélagsins í árshátíðarferð austur í sveitir. Aðfararnótt sunnudags gistum við á Hellishólum, einum af þeim fjölmörgu glæsilegu ferðaþjónustustöðum sem hafa orðið til á undanförnum árum. Á Hellishólum hafa verið byggðir nokkrir litlir og notalegir sumarbústaðir þar sem unnt er að láta líða úr sér borgarstressið og það er alls ekki nauðsynlegt að opna fyrir útvarp eða sjónvarp. Þetta þýðir að efnahagsástandið var fjarri okkur um helgina og við nutum þess einfaldlega að vera í góðum og skemmtilegum félagsskap.

Undir miðnætti á sunnudag fór ég út í nóttina og þvílík dýrð sem blasti við. Hellishólar eru fjarri ljósmengun borgarinnar og himinskrautið var hreint magnað. Milljónir stjarna blöstu við og allt í einu var ekkert mál að sjá öll stjörnumerkin sem maður þykist kunna. Stjörnuþokur voru nokkrar og gott ef ekki var hægt að sjá heilu vetrarbrautina blasa við. Þetta var algjörlega mögnuð sjón.

Ég er klár á að ég mun fara aftur út úr borgarmörkin í vetur þegar vel viðrar og horfa til himins, það er hreinsandi bæði fyrir hug og hjarta og ekki veitir af.