Sólrík Kaupmannahöfn að baki (og á bringu)

Jæja, þá er ég komin heim úr afslöppunarferðinni minni til Kaupmannahafnar. Snilldin við þessa ferð var að í þá þrjá heilu daga sem ég var í ríki Margrétar drottningar, voru búðir að mestu lokaðar í tvo! Það var virkilega hressandi og í raun upplífgandi að vita til þess að enn eru til þjóðir sem virða helgidaga. Vissulega voru flestir veitingastaðir og krár opnar en verslunareigendur höfðu langflestir lokað. Það þýddi að ég og systur mínar tvær sem voru með í för máttum gjöra svo vel að eyða dögunum í annað en búðarráp, fyrir það var ég þakklát en ekki fer sögum af gleði systranna.

Við komum til Kaupmannahafnar seint á laugardag, byrjuðum á því að koma okkur á Comfort Hotel Europa, sem er staðsett á horni Istegade og Colbjornsensgade, rétt við lestarstöðina. Við fengum rúmgott hornherbergi sem vísaði út á þessar tvær götur og út um gluggann á 3. hæð gátum við fylgst með stjörnum næturinnar eiga sín viðskipti við aðvífandi einstaklinga.  Ef þið smellið á tengilinn þá er ég ekki frá því að herbergið okkar sé einmitt herbergið sem er á myndunum. Oftast nær voru þarna sömu stúlkurnar en við urðum þó varar við að það voru vaktaskipti hjá þeim, einar unnu á nóttunni aðrar á daginn. Rétt við hótelið voru tveir næturklúbbar sem gera út á nektarsýningar, var af þeim nokkuð ónæði á aðfararnótt sunnudags og mánudags en eitthvað dró úr hávaðanum af þeim völdum aðfararnótt þriðjudags.

Á sunnudag lá leið okkar niður á Ráðhústorg og eftir Strikinu til að kanna aðstæður. Um hádegisbil hittum við síðan nokkra aðra Íslendinga og Guðlaug Arason rithöfund, sem leiddi okkur í sannleikann um þessa fyrrum höfuðborg Íslands. Sannarlega skemmtilegur göngutúr sem hófst við Ráðhúsið og lauk við Nýhöfn. Mæli ég eindregið með því við þá sem leggja leið sína til Kaupmannahafnar og eiga lausa 2-3 tíma á sunnudegi að fara í göngutúr með Guðlaugi. Að gönguferðinni lokinni var vitaskuld sest niður við Nýhöfn í nokkra stund og litið í botn á bjórglasi. Því næst tókum við okkur far með síkjabát og sigldum í um 60 mínútur og hlýddum á ýmsan fróðleik með augum Dana. Það var ekki síðri ferð og mæli ég vitaskuld einnig með þeirri skoðunarferð. Að loknum góðum degi, þar sem við nutum leiðsagnar um Kaupmannahöfn, sólarinnar og stundarinnar settumst við niður á ítalskan veitingastað við Vesterbrogade, sem ég man ekki hvað heitir og mæli svo sem heldur ekki með.

Á mánudag, héldum við út á ný og eftir að við höfðum fullvissað okkur um að búðirnar væru ennþá lokaðar á Strikinu ákváðum við að skella okkur upp á Kolatorg og fá okkur ölglas. Vildi svo skemmtilega til að á leið okkar urðu flokkur tindáta sem voru á leið til höllu drottningar til að hafa vaktaskipti við félaga sína. Við gátum hreinlega ekki annað en tekið upp gamla íslenska siði og eltum strákana niður að Amilíuborgarhöll og fylgdust með fornu siðum við vaktaskipti lífvarðanna. Verð ég að segja eins og er að mér fannst þetta pínulítið spennandi og jafnvel dálítið fróðlegt en í leiðinni hugsaði ég hversu ógurlega gamaldags þetta væri. Þarna sprönguðu lífverðir drottningar, í fylgd með einum lögregluþjóni, sem gætti þess að dátarnir væru ekki truflaðir á leið sinni. Þegar við komum síðan að höllinni mætti okkur annar lögregluþjónn sem sagði okkur að við mættum ekki stíga yfir ákveðna ímyndaða línu, "Om du gjor det så må jeg bruge min pistol!" sagði löggan og sýndi okkur vopnið. Við brostum bara og spurðum hvað hann hefði mörg skot í byssunni?  Eftirá að hyggja þá benti ég systrum mínum á að það væri eins gott að þetta hefðu ekki verið íslenskar löggur, þeir hefðu sjálfsagt ekki haft húmör fyrir þessu og hefðu jafnvel dregið upp hina ógurlegu gasbrúsa við minnsta tilefni.

Eftir að hafa fylgst með skiptunum, röltum við um Amelíugarðinn við konungshöllina (sem er náttúrulega drottningarhöll sem stendur) og settumst niður við höfnina og kíktum í botn á ölkrús. Það var ótrúlega ljúft, en því miður man ég ekki nafnið á barnum. Sólin gjörsamlega steikti okkur og okkur leið eins og við værum á sólarströnd, ótrúlega notalegt að sitja svona, horfa á mannlífið, skúturnar og hlusta á sjávarniðinn! Magnað, alveg magnað. Eftir að hafa heilsað upp á þá bræður Tuborg og Carlsberg töltum við síðan sem leið lá að Kolatorgi þar sem þeir bræður tóku okkur fagnandi. Ætli það hafi ekki tekið okkur um tvo klukkutíma að komast að því að við þyrftum aðeins að vinda ofanaf okkur og við brugðum á það ráð að ganga upp í Sívalaturn, sem er rétt við torgið. Það var líka algjörlega þess virði og mæli ég sérstaklega með því sem eiga þess nokkurn kost. Að loknum góðum degi þar sem sólin setti mark sitt á okkur systur þá brugðum við okkur aftur út á Vesterbrogade en að þessu sinni varð kínverskt veitingahús fyrir valinu, það heitir Canton og er við Vesterbrogade 20. Fínn veitingastaður, snyrtilegur, góð þjónusta og maturinn sem við fengum var afbragð. Á leiðinni heim á hótel fundu þær systur mínar skyndilega fyrir gríðarmikilli þörf fyrir Mojito en við höfðum heyrt af því að besti mojito í Kaupmannahöfn væri á áströlskum veitingastað, Reefn'Beef, við Jernbanegade 4. Og þvílíkur staður, mettar og sælar eftir kínamatinn sáum við samstundis eftir því að hafa ekki farið beinustu leið á þennan frábæra veitingastað. Fyrir forvitnis sakir fengum við að líta á matseðilinn og þar er sko ekkert slor - en það er svo sem ekki ókeypis heldur svo við töldum okkur bara sleppa vel á Canton. Mér skilst að mojitoinn hafi ekki klikkað enda voru þær snöggar með þann fyrri og nutu þess síðari í botn! Gott hjá mínum.

Á mánudag var loksins komið að því að búðirnar opnuðu, við hikuðum ekki mikið, strikið var sett á Strikið og þar var fyrsta alvöru stopp vitaskuld í H&M. Þar voru kortin okkar strauuð (strau-uð, skrítið orð) og við puntaðar hátt og lágt. Eftir stoppið þar og víðar á Strikinu þrömmuðum við aftur uppá hótel, sóttum töskurnar okkar, settum innkaupin í þær og héldum í stærstu verslunarmiðstöð Evrópu, Fields. Þegar hér var komið við sögu hafði ég fengið nóg af verslunum og mælti mér mót við kunningja minn hjá danska knattspyrnusambandinu, DBU, og við fengum okkur indælan kaffibolla og spjölluðum um landsins gagn og nauðsynjar, og svo smávegis um fótbolta. Þegar því spjalli lauk var kominn tími til að taka lestina til Kastrup og þar fengum við síðustu máltíðina á veitingastaðnum O'Learys þar sem við fengum afbragðs hamborgara og kvöddum bræðurna Carlsberg og Tuborg, sem fagnaði 133 afmælisdegi sínum þann 13. maí.

Það er við hæfi að ljúka þessum langa pistli á því að slá um sig með slagorðum veitingastaðarins á Kastrup - O'Learys - Better than Live!