Megas stórkostlegur

Þó margar af mínum nánustu vinum eigi erfitt með að trúa því þá held ég mikið uppá Magnús Þór Jónsson, Megas. Textasmíði hans er algjörlega einstök í íslenskri menningarsögu og oftar en ekki hittir hann naglann á höfuðið eða stingur á mestu meinsemdir samfélagsins í textum sínum.

Í sumar kom út platan „Frágangur“ þar sem Megas stígur á stokk með mögnuðum hljóðfæraleikurum sem kalla sig Senuþjófana. Senuþjófarnir tróðu upp með Megasi á tónleikum á laugardagskvöld og betri tónleika hef ég ekki farið á um ævina. Meistari Megas steig hvorki feilnótu né feilspor en þó voru senuþjófar kvöldsins, hljóðfæraleikararnir í Senuþjófunum. Þvílíkir meistarar ... það munaði minnstu að meistarinn sjálfur stæði í skugganum af þeim, ég stóð mig a.m.k. ítrekað að því að horfa með mikilli aðdáun á Nils Törnqvist trommuleikara og Guðmund Pétursson gítarleikara sem fóru hreinlega á kostum í höllinni.

En þó þeir hafi skyggt á Megast um stund þá sló meistarinn hvergi af. Í rúma 2 klukkutíma söng hann af krafti og innlifun eins og honum einum er lagið, hver perlan á fætur annari leit dagsins ljós og ég iðaði í sæti mínu, efst í stúkunni á Laugardalshöllinni. Það er erfitt að sitja kyrr undir svona frábærum lögum. Hámarki náðu tónleikarnir að mínu mati þegar Megas flutti eitt fallegasta ástarljóð íslenskrar tónlistarsögu, Tvær stjörnur. Þvílík snilld, þvílík innlifun, þvílíkur munaður að hafa orðið þess aðnjótandi að fá þetta meistarastykki beint í æð. Og sviðsmyndin þegar lagið var flutt, maður minn ... „stórkostleg“ er eina orðið sem dugar.

Megasi og Senuþjófunum þakka ég fyrir frábæra kvöldstund og Sigrún systir fær líka þakkir fyrir þolinmæðina og fórnfýsina að þrauka þessa tónleika með mér (henni finnst Megas ekki skemmtilegur en hún dáðist að því að meistarinn fékk sér ekki einu sinni vatnssopa þann tíma sem hann stóð á sviðinu).