Vandfenginn er vinur í nauð

Kæru vinir ég sendi ykkur mínar bestu óskir um gleðilega páskahelgi og von um að súkkulaðið beri ykkur ekki ofurliði í dag. Þegar ég opnaði ísskápinn minn eftir morgunsundið þá varð ég fyrir því óhappi að páskaeggið mitt (sem er nr 2 frá Nóa Síríus) datt í gólfið og brotnaði. Ég brosti reyndar að þessu og þótti það bara ágætt að eggið skyldi þó ekki brotna fyrr en á páskadagsmorgun enda skammt í að það hverfi í hyldýpi maga míns, en þangað liggur leið þess einmitt um þær mundir er ég skrifa þennan pistil.

Þó mér þyki súkkulaði ákaflega gott þá er það þrennt sem þarf að vera til staðar þegar páskaegg er annars vegar. Í fyrsta lagi þarf að vera páskadagur, egg sem nartað er í fyrir páskadag teljast ekki með. Í öðru lagi þarf eggið að vera í sellófan, egg sem nartað er í fyrir páskadag og eru í álpappír teljast ekki heldur með. Og í þriðja lagi þá þarf að vera málsháttur í egginu, málshættir sem laumast úr álpappírseggjum fyrir páskadag teljast sem sagt ekki með.

Eggið mitt, sem datt úr ísskápnum í morgun er, eins og áður sagði, egg nr. 2 frá Nóa Síríus og er alveg einstaklega gott á bragðið. Páskaunginn varð frelsinu feginn þegar ég sturtaði mölbrotnu egginu í skál og málshátturinn var til ykkar kæru vinir:

Vandfenginn er vinur í nauð.