Klapp á bakið

Síðustu þrjátíu ár eða svo hef ég verið á kafi í allskyns félagsstörfum sem flest varða knattspyrnu eða annað íþróttatengt. Lánið hefur leikið við mig í flestum mínum störfum þar sem ég hef undantekningarlaust starfað með hæfu, hugmyndaríku og duglegu fólki sem hefur haft sömu ástríðuna fyrir starfinu og ég. Það er mitt lán.

En alltaf öðru hvoru hef ég fundið fyrir því að nú sé nóg komið. Það sé tími til að draga línu í sandinn og segja hingað og ekki lengra. Það fer þó iðulega svo að þegar maður snýr við og þakkar fyrir samstarfið þá máist línan og eftir ákveðinn tíma fer maður að fá löngun á ný til þess að láta til sín taka. Og tækifærin til þess leynast víða.

Á dögunum kvaddi ég stjórn KSÍ eftir 8 ára starf og af þeim tímamótum klappaði knattspyrnuforystan mér á bakið og heiðraði mig með því að færa mér gullmerki KSÍ. Ásta B. vinkona mín varð sama heiðurs aðnjótandi degi á undan mér en þegar sú athöfn átti sér stað sagði hún stundarhátt við einhvern sem spurði hvort hún væri ekki á gulllistanum að „svona orðuveitingar væru bara fyrir gamalt fólk!“ Í því var nafnið hennar kallað upp.

Við Ásta erum oftast sammála en ekki í þessu. Mér finnst það mjög mikilvægt að það fólk sem enn er fullt af starfsorku fái klapp á bakið öðru hvoru. Það fái vitneskju um að það hafi unnið gott starf, jafnvel þó það hafi aðeins starfað í nokkur ár. Það eru nefnilega ekki margir sem sjá sér fært að standa í félagsstörfum í frítíma sínum um árabil eða þaðan af lengur. Fyrir allt gott sem fólk leggur af mörkum á það skilið klapp á balið.

Stundum er sagt að laun heimsins séu óréttlæti. Það má satt vera og ég er viss um að margir sem sinna störfum innan íþróttahreyfingarinnar hafa ekki hlotið það lof sem þeir eiga skilið. Ég vona að þetta hljómi ekki eins og ég sé með sjálfhverfuna en ég, prívat og persónulega, er ákaflega stolt af því að hafa fengið gullmerki KSÍ á dögunum og ég varð ekki minna stolt í kvöld þegar vinur minn Ólafur Rafnsson, forseti ÍSÍ, nældi í mig silfurmerki Íþrótta- og ólympíusambandsins.

Það er engin hætta á að ég sé að draga mig í hlé eða ætli að hætta afskiptum af fótboltanum eða íþróttum almennt. Ég hef alltof gaman af þessu til þess en ég vil hvetja þá sem eru í aðstöðu til þess að líta í kringum sig og kappa þeim á bakið sem eiga það skilið. Íþróttafélögin og þau félagasamtök sem viðkomandi starfar fyrir mun fá það margfalt til baka.

 

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 26.2.2010 kl. 02:04]

 Hjartanlega til hamingju,átt þetta innilega skilið. Þú lætur líka í þér heyra ef þér er misboðið,hef ekki heyrt um að aðrir hafi gert það,varðandi korta-notkun. Það er borðleggjandi rangt,sjálfsagt að taka á því.  Blika-kveðja.

[Elfur Logadóttir, 26.2.2010 kl. 15:07]

Hjartanlega til hamingju vinkona þú átt þetta svo sannarlega skilið!

Ég geri bara eina kröfu ... að hér eftir mætirðu í grænu á Blikaleiki ;)

[Sigurður Þorsteinsson, 26.2.2010 kl. 22:19]

Kvennafótboltinn á Íslandi hefur  farið ótrúlega fram á undanförnum árum. Það hefur gerst fyrst og fremst vegna þess að þar hefur farið saman frábært samstarf félagsforystufólks, þjálfara og leikmanna. Í því starfi hefur þú unnið frábært óeigingjarnt starf.