Æran hans Geira

Eftirfarandi grein birtist á baksíðu Fréttablaðsins í morgun. Mér fannst hún orða í hnotskurn skoðun mína á umræddum dómi yfir Geira í Goldfinger og leyfi mér að birta hana hér að höfundi hennar forspurðum. Greinina skrifaði Bergsteinn Sigurðsson.

Æran hans Geira
Héraðsdómur Reykjavíkur skar úr um í vikunni að umfjöllun tímaritsins Ísafoldar um Geira á Goldfinger hefði vegið að æru hans. Ekki hefðu verið færðar sönnur á ásakanir um að á Goldfinger færi fram mansal og vændi. Geiri fékk milljón til að jafna sig.

Auðvitað er það sjálfsögð krafa að færð séu sterk rök fyrir ávirðingum á borð við þær sem bornar voru á Geira í Ísafold. Hafi það ekki verið gert á dómstóll að dæma ummælin dauð og ómerk. Mér er hins vegar fyrirmunað að skilja hvernig í ósköpunum héraðsdómi tókst að komast að þeirri niðurstöðu að æra Geira beðið slíka hnekki að það kosti ekki undir milljón að rétta hana við. Ef orðspor Geira væri alþjóðlegur gjaldmiðill væri það íslenska krónan: verðlaust, til trafala og of hátt skráð.

Það er nefnilega þannig að um nokkurt skeið hefur Geiri unnið ötullega að því að skapa sér ímynd ógeðfellds nektarbúllueigenda með óhreint mjöl í pokahorninu sem vílar fátt fyrir sér til að ná sínu fram. Tveggja ára gamlar fréttir af handtöku Geira, eftir að hann ruddist inn á Bóhem við fimmta mann og hélt þar fólki nauðugu, benda til að þessi ímynd sé ekki fullkomlega innistæðulaus. Hvort sem ásakanir Ísafoldar eru sannar eða ekki, eru þær í fullu samræmi við þann orðstír sem Geiri á Goldfinger hefur leynt og ljóst getið sér.

Ekki er útskýrt í dómnum hvað liggur að baki upphæðinni sem Geira var dæmd, hvernig tjón hans var metið. Mögulega töldu dómararnir að ásakanirnar hefðu kostað Geira viðskipti. Eflaust væri það gild röksemd ef Geiri væri eigandi Heklu eða Kaffitárs. En Geiri selur ekki bíla eða kaffi heldur hefur atvinnu af því að höfða til lægstu hvata mannsins. Eitthvað segir mér að fastagestunum á Goldfinger þyki brigslyrði um vændi og mansal engin sérstök fyrirstaða fyrir því að venja komur sínar þangað.

Dómurinn er líka enn eitt dæmið um snarhækkandi miskabætur í meiðyrðamálum, meðan bætur til þolenda kynferðisbrota standa í stað. Það er eins og dómarar hafi einhvern tímann orðið ásáttir um að þolendur kynferðisbrota skyldi bættur skaðinn með andvirði notaðs fellihýsis og við það sitji. Nú er hins vegar lag fyrir réttarkerfið að koma skikk á skaðabótamatið með því að búa til sérstakan gullfót, eða réttara sagt gullfingur; fastan ærustuðul Geira á Goldfinger sem allar miskabætur tækju mið af. Í nauðgunarmálum þyrfti bara að slá tuttugu prósent af.

Athugasemdir

[Lilja Guðrún Þorvaldsdóttir, 7.6.2008 kl. 22:36]

Frábær pistill, þakka þér fyrir að taka þessi skrif og birta þau. -