Leita í fréttum mbl.is

Bloggfærslur mánaðarins, febrúar 2010

Klapp á bakið

Síðustu þrjátíu ár eða svo hef ég verið á kafi í allskyns félagsstörfum sem flest varða knattspyrnu eða annað íþróttatengt. Lánið hefur leikið við mig í flestum mínum störfum þar sem ég hef undantekningarlaust starfað með hæfu, hugmyndaríku og duglegu fólki sem hefur haft sömu ástríðuna fyrir starfinu og ég. Það er mitt lán.

En alltaf öðru hvoru hef ég fundið fyrir því að nú sé nóg komið. Það sé tími til að draga línu í sandinn og segja hingað og ekki lengra. Það fer þó iðulega svo að þegar maður snýr við og þakkar fyrir samstarfið þá máist línan og eftir ákveðinn tíma fer maður að fá löngun á ný til þess að láta til sín taka. Og tækifærin til þess leynast víða.

Á dögunum kvaddi ég stjórn KSÍ eftir 8 ára starf og af þeim tímamótum klappaði knattspyrnuforystan mér á bakið og heiðraði mig með því að færa mér gullmerki KSÍ. Ásta B. vinkona mín varð sama heiðurs aðnjótandi degi á undan mér en þegar sú athöfn átti sér stað sagði hún stundarhátt við einhvern sem spurði hvort hún væri ekki á gulllistanum að „svona orðuveitingar væru bara fyrir gamalt fólk!“ Í því var nafnið hennar kallað upp.

Við Ásta erum oftast sammála en ekki í þessu. Mér finnst það mjög mikilvægt að það fólk sem enn er fullt af starfsorku fái klapp á bakið öðru hvoru. Það fái vitneskju um að það hafi unnið gott starf, jafnvel þó það hafi aðeins starfað í nokkur ár. Það eru nefnilega ekki margir sem sjá sér fært að standa í félagsstörfum í frítíma sínum um árabil eða þaðan af lengur. Fyrir allt gott sem fólk leggur af mörkum á það skilið klapp á balið.

Stundum er sagt að laun heimsins séu óréttlæti. Það má satt vera og ég er viss um að margir sem sinna störfum innan íþróttahreyfingarinnar hafa ekki hlotið það lof sem þeir eiga skilið. Ég vona að þetta hljómi ekki eins og ég sé með sjálfhverfuna en ég, prívat og persónulega, er ákaflega stolt af því að hafa fengið gullmerki KSÍ á dögunum og ég varð ekki minna stolt í kvöld þegar vinur minn Ólafur Rafnsson, forseti ÍSÍ, nældi í mig silfurmerki Íþrótta- og ólympíusambandsins.

Það er engin hætta á að ég sé að draga mig í hlé eða ætli að hætta afskiptum af fótboltanum eða íþróttum almennt. Ég hef alltof gaman af þessu til þess en ég vil hvetja þá sem eru í aðstöðu til þess að líta í kringum sig og kappa þeim á bakið sem eiga það skilið. Íþróttafélögin og þau félagasamtök sem viðkomandi starfar fyrir mun fá það margfalt til baka.

 


Kópavogur er minn heimabær

Mikið óskaplega þykir mér vænt um bæinn minn Kópavog. Eftir því sem mál verða furðulegri og furðulegri í bæjarpólitíkinni þykir mér bara vænna um bæinn og er enn staðráðnari en áður að búa hér lengi enn.

Það hefur sjálfsagt ekki farið framhjá neinum þeim sem fylgist með fréttum að mikil úlfúð er innan Sjálfstæðisflokksins eftir prófkjör þar um síðustu helgi. Ef allt hefði verið eðlilegt og normal hjá þeim hefðu bláliðar þanið lúðra sína, barið sér á brjóst og sagt að lýðræðið hefði sigrað enda metþátttaka í prófkjöri þeirra. En af því að niðurstaðan varð ekki eins og einn frambjóðendanna vildi sér hann prófkjörinu allt til foráttu, hallmælir þeim sem kusu, mótframbjóðendum sínum og sakar síðan liðsmenn annarra flokka um að hafa áhrif á niðurstöðu prófkjörsins.

Á bæjarstjórnarfundi sem fór fram í dag var nokkur galsi í mannskapnum, það var létt yfir en undir niðri fann maður að spenna var í lofti. „Stóri“ hefur boðað komu sína og það hleypir óneitanlega meiri spennu í bæjarstjórnina. Reyndar var heldur rólegt yfir þeim bæjarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins sem mun víkja fyrir „stóra“ því hún dólaði sér bara á Facebook og lét lítið fyrir sér fara.

Oddviti stuðningsflokks „stóra“ var líka rólegur, enda nýbúinn að slá í gegn með því að upplýsa um fimm einstaklinga sem eru á skrá í stuðningsflokknum þrátt fyrir að vera með „stóra“ í liði. Hann var sennilega ekki búinn að fá póstinn frá framkvæmdastjóra stuðningsflokksins um að e.t.v. hefði hann brotið persónuverndarlög með uppljóstrun sinni. (minnir mig á það að fara í rannsóknarvinnu við að athuga hver er refsingin við því að brjóta þau lög!).

Um næstu helgi eru tvö prófkjör og það fór ekki á milli mála að oddviti VG er í framboði, hann fór mikinn á fundinum, talaði landsföðurlega við kollega sína og kom nokkrum góðum málum áleiðis.

En einn var sá fulltrúi í bæjarstjórn sem var léttara yfir en öðrum. Það var nýlegur sigurvegari, forseti bæjarstjórnar, sem brosti bara þó samþykkt hefði verið að tvöfalda Suðurlandsveg. Já, sumt hættir ekki að koma manni á óvart.

 


Kópavogur er bærinn minn

Það hefur mikið gengið á í Kópavogi, bænum mínum, undanfarna daga. Alla síðustu viku dundu á okkur íbúunum allskyns áróður frá frambjóðendum eins stjórnmálaflokks í bænum þar sem þeir lofuðu bót og betrun ef þeir fengju bara atkvæðið mitt - eða þitt. Milljónum á milljónum króna ofan var eytt í baráttuna og var mér hreinlega nóg um, það er greinilega ekki kreppa þar á bæ. Svo rann upp laugardagurinn, kosningin fór fram og um kvöldið birtust niðurstöður.

Það var ekki mitt að hvetja fólk til að taka þátt í þessu prófkjöri og þó ég sé ögn óttaslegin yfir þeim mikla fjölda sem tók þátt þá er ég í aðra röndina ákaflega ánægð og stolt af öllum þeim sem tóku þátt. Í prófkjörinu kom þó fram skýr og afgerandi vilji bæjarbúa til breytinga. Og það urðu breytingar.

Eftirmáli prófkjörsins er óljós og ég bíð þess rétt eins og aðrir Kópavogsbúar hvað verður. En hótanir um endurkomur og ásakanir um svindl og svínarí munu ekki nýtast Kópavogsbúum. Undanfarna átta mánuði hefur ríkt sérstaklega góð eining innan bæjarstjórnar Kópavogs. Nú lítur út fyrir að enn á ný verði alið á tortryggni, farið verður í feluleiki, lagst í skotgrafir og hafin upp gífuryrði og ásakanir. Sjálf kvíði ég því ekki að takast á við það en ég þykist vita að það er ekki sérstök eftirvænting á bæjarskrifstofunum. Starfsmenn þar eiga samúð mína alla.  


Nýtt deiliskipulag fyrir Reykjavík

Deiliskipulag

Halldór kann að orða/mynda hlutina!


Að gefnu tilefni

Að gefnu tilefni vil ég taka það fram að ég hef stillt bloggið mitt þannig að ég þarf að samþykkja athugasemdir sem fara þangað inn. Mér leiðist að sjá dónalegar athugasemdir og hrein leiðindi á síðunni minni og því tók ég þessa ákvörðun.

En, eitthvað hefur komið fyrir pósthólfið mitt hjá Hotmail því ég er hætt að fá sendingar frá blog.is um að athugasemdir hafi verið skrifaðar. Ég þarf því að skoða innri hluta bloggsins hjá mér hvort einhverjar athugasemdir hafi verið skrifaðar og ég viðurkenni strax að á því hefur verið brestur í nokkra daga.

Það er því ekkert annað eftir en lofa bót og betrun!


Kveðjuræða á ársþingi KSÍ

Ég fullyrði það að siðareglur þær sem samþykktar voru í stjórn KSÍ fyrir áramót eru eitt það besta sem komið hefur frá stjórninni um langt árabil. Þar kristallast sá hugur sem stjórnarmenn starfa eftir, þar kristallast sú virðing sem KSÍ ber fyrir knattspyrnunni og þó þar sé ekki að finna sérstakar greinar um kreditkort eða klámbúllur þá ætti enginn sá sem les þessar reglur að velkjast í nokkrum vafa um hver sé afstaða KSÍ til slíkra mála.

Hér að ofan er hluti úr ræðu sem ég flutti á ársþingi KSÍ í dag, laugardaginn 13. febrúar 2010, í tilefni af því að ég hætti í stjórn KSÍ eftir 8 ára setu þar.  Ræðan öll fer hér á eftir.

Þingfulltrúi ágætu þinggestir,

Það er bæði með eftirvæntingu og eftirsjá sem ég kveð stjórn KSÍ þar sem ég hef starfað frá árinu 2002. Um leið og ég þakka ykkur, félagar mínir og vinir í knattspyrnuhreyfingunni, fyrir góða viðkynningu og skemmtilegt samstarf sl. 8 ár langar mig að lýsa þessum tíma, eins og hann horfði við mér í fáum orðum.

Afskipti mín af knattspyrnu hófust þegar ég var ung stúlka sem þvældist á alla fótboltaleiki með föður mínum, knattspyrnudómaranum, Þórsaranum og Framaranum Hinriki Lárussyni. Hjá pabba lærði ég að meta öfluga leikmenn eins og Elmar Geirsson, Guðgeir Leifsson, Árna Sveinsson og Sigga Dags. Þetta voru hetjurnar mínar í æsku en ég kunni líka skil á nokkrum helstu hetjum ensku knattspyrnunnar s.s. John Toschak, Andy Gray að ógleymdum Kevin Keegan.  Sem betur fer eiga ungar knattspyrnukonur í dag þess kost að horfa til leikmanna eins og Söru Bjarkar, Margrétar Láru, Þóru Helga og Fríðu Magg og er það vel.

Árið 1976 varð ég einn stofnenda ÍK í Kópavogi og barðist við stjórnendur þess félags, pabba m.a., um það í nokkur ár að þar yrði stofnaður flokkur sem væri skipaður stelpum. Því miður tókst það ekki og því lét ég mig hafa það að fara á æfingu hjá Breiðabliki í Kársnesskóla. Þar tók landsliðskonan Bryndís Einarsdóttir vel á móti mér og sparkaði mig niður þannig að ég steig ekki í hægri fótinn næstu vikurnar. Lauk þar með æfingaferli mínum með Breiðabliki.

En ég hef verið þekkt fyrir margt annað í gegnum tíðina en að gefast upp og þar sem gríðarlega mikill getumunur var á mér og Binnu Einars, Ástu B. og Rósu Vald þá tók ég dómarapróf árið 1981 eins og margir lélegir knattspyrnumenn og dæmdi allmarga leiki og var línuvörður í enn fleiri leikjum, bæði hjá körlum og konum. Það var þá fyrst sem mér blöskraði aðstöðumunurinn milli karla og kvenna því oftar en ekki var ég sjanghæuð á línuna vegna þess að dómararnir sem skipaðir höfðu verið mættu ekki til leiks, og létu ekki einu sinni vita af fjarveru sinni.

Einhvern dug hefur Ellert B. Schram, þáverandi formaður KSÍ, séð í mér því árið 1986 tók ég í fyrsta sinn þátt í starfi á vegum KSÍ. Ég tók þá sæti í kvennanefnd þar sem Svanfríður Guðjónsdóttir var formaður. Það ár lék íslenska kvennalandsliðið 6 æfingaleiki, alla hér heima við Sviss, Færeyjar og Þýskaland. Þrátt fyrir mikinn dugnað 22 ára stúlku árið 1986 var nærveru minnar ekki óskað frekar, en eftir að ég hafði skrifað mótmælabréf í Velvakanda árið 1988 var reynt að þagga niður í mér og ég send með U16 ára landsliði Íslands til Danmerkur. Ferðalagið var framandi  því við fórum siglandi með Norrænu til Danmerkur, þar sem liðið tók þátt í DanaCup. En, eins og þið sjálfsagt vitið þá hef ég aldrei kunnað það almennilega að þegja þannig að ég náði ekki að ljúka ferðinni með landsliðinu, sem náði góðum árangri í mótinu, og var send heim með næstu fraktvél ásamt Ragnari Marinóssyni, stjórnarmanni KSÍ. Hann var sjálfsagt mun sáttari við snemmbúna heimferð en ég!

Með ferðinni til Danaveldis lauk samstarfi mínu og KSÍ um stundarsakir. Ég tók þátt í stofnun Hagsmunasamtaka knattspyrnukvenna, HKK, þar börðumst við gegn vindmyllum eins og Geir Þorsteinssyni, þáverandi framkvæmdastjóra KR og Eggerti Magnússyni formanni Vals, en einnig háðum við okkar baráttu við stjórn KSÍ, þar sem eitt meginmarkmiðið okkar var að kvennaliðin fengju að njóta þeirra sjálfsögðu réttinda að leika á grastakkaskóm þá sjaldan sem leikir þeirra fóru fram á grasi. Við börðumst fyrir því að stofnað yrði kvennalandslið, bikarleikur kvenna færi fram á Laugardalsvelli og að dómarar tækju starf sitt alvarlega þegar þeir dæmdu kvennaleiki.

Ég gerði ítrekaðar tilraunir til að komast í stjórn KSÍ og taldi mig hafa allt það sem þurfti til að ná árangri. Óbilandi áhuga á knattspyrnu, mikla réttlætiskennd og umtalsverðan tíma aflögu. Þrátt fyrir þessa hæfileika hafði ég ekki árangur sem erfiði fyrr en árið 2002, þegar konu var skipt út fyrir konu!

Þótti mér strax mikið til þess koma að vera meðal þessara háu herra í stjórninni, þarna voru samankomnir helstu og dýpstu viskubrunnar knattspyrnunnar, eins og Halldór B. Jónsson, Lúðvík Georgsson og Jón Gunnlaugsson, og eru þær ófáar sögurnar sem ég hef heyrt um þá sjálfa, sagðar af þeim sjálfum, á síðustu 8 árum. En mér varð það líka fljótlega ljóst að ég var ekki kosin þarna inn til að rífa kjaft.

Eggert Magnússon var held ég bara nokkuð klókur þegar hann setti mig í mótanefndina með Halldóri B. Jónssyni, þar lærði ég heilmikið, t.d. það að Halldór hefur oftar en ekki rétt fyrir sér og að mótamálin hafa ekki aðeins tvær hliðar. Þegar fram leið voru mér falin meiri og stærri verkefni. Unglinganefnd kvenna var stofnuð og ég varð fyrsti formaður hennar. Þar hef ég átt þess kost að starfa með öllum okkar efnilegustu og bestu knattspyrnukonum, leikmönnum sem gefa sig alla í verkefnið og koma fram fyrir land og þjóð af þeim sóma og stolti sem við sækjumst öll eftir. Þær eru óteljandi stundirnar þar sem ég hef staðið og fylgst með mínu liði og verið svo óendanlega stolt. Stærsta stundin er líkast til þegarU19 ára liðið tryggði sér farseðilinn í úrslitakeppni EM sl. vor.

En í landsliðsmálunum eru hliðarnar á peningnum ekki bara tvær frekar en í mótamálunum. Þar er að mörgu að hyggja og því miður hefur mér mistekist að koma því í gegn að KSÍ marki sér fastmótaða stefnu í málefnum yngri landsliðanna. Á ég þó til mörg plögg og mörg drög að slíkri stefnumótun. Bæði eru þetta gögn sem ég hef sjálf sett niður sem og það sem ég hef fengið frá öðrum. Þessi plögg hafa verið rædd á fundum unglinganefndar og þau hafa verið lögð inn til formanns og/eða framkvæmdastjóra þar sem þau hafa dagað uppi. Auðvitað átti ég að fylgja þessu máli eftir en einhverra hluta vegna tók alltaf næsta verkefni við og ekkert varð úr framkvæmd þessara göfugu markmiða.

Þegar Eggert Magnússon fór þess á leit við mig að taka að mér formennsku í fræðslunefnd af Lúðvík Georgssyni varð ég bæði stolt og hróðug með þá upphefð. Það hafa verið forréttindi að starfa með þeim fjölkunnugu mönnum sem þar hafa átt sæti og ég er ákaflega ánægð með að á undanförnum árum hefur fræðslunefnd KSÍ verið öðrum íþróttasamböndum fyrirmynd hvað varðar skipulag og starfsemi. En sá árangur sem náðst hefur í fræðslunefndinni er ekki síst að þakka þeim miklu viskubrunnum sem þar hafa setið, sem og starfsmanni nefndarinnar sem fyllti upp í allan vinnukvóta sinn og vel það aðeins örfáum dögum eftir að hann tók við starfi sínu.

Að frumkvæði UEFA hefur KSÍ tekist á hendur að auka hróður knattspyrnunnar á Íslandi með stofnun grasrótarnefndar, sem reyndar hlaut nafnið útbreiðslunefnd hjá okkur. Landshlutafulltrúar eru fulltrúar KSÍ á landsbyggðinni og þeir hafa verið vakandi og sofandi yfir velferð knattspyrnunnar á sínu landsvæði. Þeir hafa komið með óteljandi hugmyndir sem allar miða að því marki að efla veg knattspyrnunnar og hefur samstarf mitt við þessa ágætu herramenn verið þannig að hvergi hefur borið skugga á.

Það er ekki ætlun mín að telja hér upp allt það sem ég hef komið að sem fulltrúi í stjórn KSÍ. Samstarf mitt við þorra starfs- og stjórnarmanna hefur verið óaðfinnanlegt og kann ég þeim öllum miklar þakkir fyrir samstarfið. En þessi átta ár hafa ekki aðeins verið dans á rósum. Oft hef ég tekið slaginn við stjórnarmenn um hin ýmsu málefni. Í tíð Eggerts Magnússonar var það kannski ekki daglegt brauð en ég kann að meta það að Eggerti þótti það bara hið besta mál þegar menn voru ekki sammála. Hann hafði líka ágætt lag á að orða hlutina eins og þeir eru: „Ég meina, kommon!, það væri ekkert gaman að þessu ef allir eru sammála. Ef það eru deilur innan hreyfingarinnar þá veit maður a.m.k. að eitthvað er að gerast!" sagði hann stundum og bætti við að deilur væru hreyfiafl góðra hluta. Þó svona fullyrðingar gætu farið alvarlega í taugarnar á mann þá sé ég það alltaf betur og betur hversu rétt þetta er.

Sjáum t.d. þetta þing hér í dag. Reyndar liggja fyrir þinginu óvenju margar tillögur en á undangengnum átta árum hefur maður stundum haft á tilfinningunni að hægt væri að ljúka ársþinginu á einni til tveimur klukkustundum. Engar umræður hafa verið um skýrslu stjórnar og reikningar hafa ekki vakið mikla athygli. Kannski hefur hreyfingin sofið á verðinum, verið værukær og treyst stjórnendum KSÍ í blindni. Slíkt kann ekki góðri lukku að stýra.

Við vöknuðum enda öll upp við vondan draum sl. haust þegar við fréttum af því að kreditkorti í eigu KSÍ hafi verið stolið og misfarið með það í Sviss fyrir fimm eða sex árum. Ég frétti af þessu eins og aðrir í gegnum fjölmiðla og fylltist réttlátri reiði þegar mér varð það ljóst að samstarfsmenn mínir í stjórn og á skrifstofu sambandsins höfðu reynt að sópa máli þessu undir teppið og þegja það í hel. Það vaknaði hjá mér gamall baráttuhundur sem tók ekki máli þessu þegjandi. Ég heyrði í stjórnarmönnum, sem sóru af sér að þekkja til þessa máls. Því miður hafði formaður sambandsins mörgum persónulegum hnöppum að hneppa á þessum sama tíma og ræddi því aðeins við útvalda stjórnarmenn en lét þá „óæðri" velkjast í vafa um það sem kalla má hinar raunverulegar staðreyndir þessa máls.

Þetta voru harkaleg mistök af hans hálfu, en þegar við náðum saman um þetta mál og ég fékk að vita um staðreyndir þess, þá tók ég fullan þátt í því að verja heiður KSÍ. Persónulega hefði ég viljað ganga lengra en varð að lúta meirihlutavilja stjórnar og því fór sem fór.

Síðar þegar siðareglur, sem stjórnarmenn höfðu lagt talsverða vinnu í að semja, voru samþykktar og kynnar gerði yfirstjórn KSÍ sig seka um sömu mistökin aftur. Þ.e. að láta frá sér plagg með samþykktum án þess að kynna það almennilega og verja.

Ég fullyrði það að siðareglur þær sem samþykktar voru í stjórn KSÍ fyrir áramót eru eitt það besta sem komið hefur frá stjórninni um langt árabil. Þar kristallast sá hugur sem stjórnarmenn starfa eftir, þar kristallast sú virðing sem KSÍ ber fyrir knattspyrnunni og þó þar sé ekki að finna sérstakar greinar um kreditkort eða klámbúllur þá ætti enginn sá sem les þessar reglur að velkjast í nokkrum vafa um hver sé afstaða KSÍ til slíkra mála.

Knattspyrnan er fjölmennasta íþróttahreyfing landsins. Við öll sem hér erum inni höfum notið þess að leika, lifa og starfa innan hreyfingarinnar frá því við vorum börn. Við megum ekki láta einstaka atburði draga úr þeirri ánægju okkar. Knattspyrnan er fyrir alla og við gerum allt fyrir knattspyrnuna. Þannig hefur það verið, þannig er það og þannig á það að vera áfram. Stöndum saman vörð um þessa stórkostlegu íþrótt, berjumst saman fyrir sameiginlegum réttindamálum innan vallar og utan og sýnum svo ekki verður um villst að knattspyrnan er eitthvað sem allir geta samsvarað sig við.

Stjórnarmönnum öllum sem ég hef starfað með í gegnum tíðina færi ég bestu þakkir fyrir sérlega ánægjulegt samstarf. Það er lán KSÍ að á skrifstofunni starfa einstaklingar sem eru hver öðrum hæfari. Ég vil taka sérstaklega út tvo starfsmenn skrifstofunnar, starfsmenn sem eru KSÍ mjög mikilvægir en fá ekki alltaf það þakklæti sem þeim ber. Vil ég biðja ykkur um að klappa duglega fyrir systrunum Röggu og Möggu. Þeim sem og öðrum starfsmönnum færi ég mínar allra bestu þakkir fyrir samstarfið. Landsliðskonur okkar og þeir sem starfa að kvennalandsliðunum fá sömuleiðis kærar kveðjur og þakklæti frá mér fyrir frábæra viðkynningu. Árþinsfulltrúar fá kærar þakkir fyrir stuðninginn í gegnum tíðina.

Persónulega á ég knattspyrnunni mikið að þakka og ég mun halda áfram að starfa innan hreyfingarinnar í mörg ár enn.

Megi ykkur öllum farnast vel, innan vallar sem utan. Áfram Ísland! 


Aumur Sjálfstæðisflokkur í felum með fjármálin II

Það er aumt ástandið hjá Sjálfstæðisflokknum sem getur ekki skilað ársreikningum fyrir árið 2008 til Ríkisendurskoðunar eins og stjórnmálaflokknum ber. Að sögn framkvæmdstjóraflokksins þá tefst verkið vegna þess hve umfangsmikið það er. Þetta er kunnugleg afsökun hjá honum því hann notaði hana líka þegar hann var spurður afhverju ekkert af þeim fyrirtækjum sem styrktu Valhöll um 330 milljónir árin

2002-2006 hefðu verið nafngreind og afhverju var ekki gert grein fyrir styrkjum til allra aðildarfélaga flokksins á tímabilinu.

Minna má í því sambandi að nú starfa 15 manns í Valhöll en ekki tekst þeim að ganga frá reikningum sínum.  Ætli fjármálin þoli ekki dagsljósið?

Endurtekið efni frá 3. febrúar, þar sem enn hafa íhaldsmenn ekki opinberað fjármál sín!


Hinn vafningalausi

Eitt smáatriði í málflutningi Bjarna Benediktssonar í Kastljósi gærkvöldsins vakti athygli mína öðrum fremur.

Nei, það var ekki þetta með umboðin, tryggingarnar, vafningana og turnana.

Ég hef ekki greind til að skilja það allt, en Björgvin Valur Guðmundsson á Stöðvarfirði hefur orðað það svona:

„Hitti Bjarna Ben á förnum vegi og spurði hann hvað tímanum liði. Ég veit það ekki, sagði hann; ég er bara að fara með þetta úr til veðlánarans fyrir frænda minn."

--

Nei - það var allt annað sem ég hjó eftir.

Undir lok viðtalsins spurði Helgi Seljan mjög einfaldrar spurningar:

„Segjum sem svo, að þú yrðir forsætisráðherra á morgun. Hvað er það fyrsta sem þú mundir gera?"

Svar Bjarna: „Ég mundi, Helgi, leita meira samráðs við hagsmunaðila og inni á þinginu."

Þetta er nú aldeilis landsföðurlegt, hugsaði ég, en svo kom þetta í beinu framhaldi (og líklega er ráðlegt að lesa þetta hægt):

„Ég tel að þingið sé í ákveðnu uppnámi og því er haldið stöðugt í spennitreyju með því að það eru sett á dagskrá mál sem engin sátt getur tekizt um. Við sjáum það núna til dæmis í sjávarútvegsmálum, að það er hótað fyrningarleiðinni og útvegsmenn eru allir á háa c-inu yfir því, að við erum annars vegar með einhverja sáttanefnd og hins vegar erum við með mál í þinginu sem gera allt brjálað, eins og skötuselsmálið er dæmi um."

Ja, nú skyldi ég hlæja hefði ég húmor.

Það fyrsta sem formanni Sjálfstæðisflokksins kemur í hug, þegar hann er spurður um veigamestu viðfangsefni samtímans, er að það sé allt brjálað út af þingmáli um skötusel.

En ég vil ekki náttúrlega vera dónalegur.

Nefni þess vegna ekki hér að LÍÚ neitar að mæta á fundi sáttanefndar ríkisstjórnarinnar og hótar að sigla flotanum í land; ég nefni ekki upphaflega tilganginn með kvótakerfinu, að auka vöxt og viðgang fiskistofnanna (já, einmitt), að tryggja hagkvæmar veiðar (hvort skuldar útgerðin 500 eða 600 milljarða?) og treysta framtíð sjávarbyggða í landinu (já, það líka).

Ég nefni heldur ekki strandveiðarnar nýlegu, sem eru ekki gallalausar, en eru eina alvörutilraunin sem gerð hefur verið til að brjóta upp harðlæstan einokunaraðgang LÍÚ að miðunum og reyndust sumum smærri sjávarbyggðum eins og súrefnis- og vítamínsprauta á liðnu sumri.

Þetta nefni ég vitaskuld ekki - en ég er óendanlega þakklátur formanni Sjálfstæðisflokksins fyrir að minna okkur á hvað honum og flokknum er efst í huga og hvaða raddir hann heyrir sem eru helzt á háa c-inu. Og hvað það er, sem gerir í raun og veru „allt brjálað" í samfélaginu.

Hann kom því frá sér alveg vafningalaust.

 

Grein þessa skrifaði Karl Th. Birgisson

Sjá http://www.herdubreid.is/?p=1426


Aumur Sjálfstæðisflokkur í felum með fjármálin

Það er aumt ástandið hjá Sjálfstæðisflokknum sem getur ekki skilað ársreikningum fyrir árið 2008 til Ríkisendurskoðunar eins og stjórnmálaflokknum ber. Að sögn framkvæmdstjóraflokksins þá tefst verkið vegna þess hve umfangsmikið það er. Þetta er kunnugleg afsökun hjá honum því hann notaði hana líka þegar hann var spurður afhverju ekkert af þeim fyrirtækjum sem styrktu Valhöll um 330 milljónir árin

2002-2006 hefðu verið nafngreind og afhverju var ekki gert grein fyrir styrkjum til allra aðildarfélaga flokksins á tímabilinu.

Minna má í því sambandi að nú starfa 15 manns í Valhöll en ekki tekst þeim að ganga frá reikningum sínum.  Ætli fjármálin þoli ekki dagsljósið?


Höfundur

Ingibjörg Hinriksdóttir
Ingibjörg Hinriksdóttir
Mér kemur allt við!

Lögin mín

- 14 Sil Suffisait d-aimer

Heimsóknir

Flettingar

  • Í dag (28.3.): 2
  • Sl. sólarhring: 2
  • Sl. viku: 10
  • Frá upphafi: 129405

Annað

  • Innlit í dag: 1
  • Innlit sl. viku: 7
  • Gestir í dag: 1
  • IP-tölur í dag: 1

Uppfært á 3 mín. fresti.
Skýringar

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband